Denunciastes a situación que viven os mozos de Euskal Herria no mundo laboral, cal é?

Somos novos condenados á precariedade. A cambio de dar clases particulares sacamos tres ou catro soldos, un supermercado que cada día arroxa toneladas de comida no lixo páganos catro euros por hora, encartamos as roupas cosidas en Bangladesh... Loitamos por situar os estudos fóra do mercado laboral, vivimos en casa dos pais e nas prácticas traballamos gratis para os empresarios.

A precariedade xuvenil ten efectos concretos?

Falamos de falta de contrato, de salario baixo, de falta de horario fixo, de subcontratación… E a característica común destes conceptos é a inestabilidade e a inseguridade. Isto non só afecto ás condicións de traballo, senón a todos os ámbitos da nosa vida, xa que impide construír o proxecto de vida que queremos. Pero isto non é novo. Na época da industrialización, por exemplo, había unhas condicións de traballo moi duras. Cal é a diferenza? Que na actualidade a precariedade estendeuse e sistematizado en sectores cada vez máis amplos.

Pero non todos os mozos sofren a mesma precariedade... podemos falar de diferentes tipos de precariedade?

Está claro que vai cambiando a forma da precariedade rexional por comarca, porque os sectores produtivos están distribuídos de moitas maneiras. A realidade xuvenil das capitais está máis ligada ao terceiro sector. Un dos problemas nestes casos é que os escenarios das grandes cidades están cada vez máis relacionados coas multinacionais e as grandes empresas.Nos
pobos pequenos, en cambio, enfróntanse a outros problemas: o éxodo rural fai que os proxectos saian moi complicados; a proximidade entre os cidadáns fai que os mozos que traballan sen contrato ou en condicións precarias teñan dificultades para enfrontarse aos maiores, etc. Por tanto, a forma da precariedade cambia, si, pero os efectos son os mesmos. Por iso, expomos buscar entre todos a maneira de afrontar a situación.

Para iso creastes o grupo de traballo de Gazteria?

A primeira asemblea de Gazteria celebrouse no taller Firestone Ocupado de Añorga (Donostia). Alí, varios membros do movemento xuvenil vimos que desde a fase de resistencia tiñamos que ir á construción de alternativas. Ese día dividímonos en once áreas (feminismo, vivenda, traballo, comunicación…) e así creamos o grupo de traballo. A segunda quenda foi en Usurbil: vimos que para facer fronte á atomización dos mozos traballadores era necesario ampliar a nosa rede. Despois diso, denunciamos a precariedade en varios recunchos de Euskal Herria; tamén acudiron membros da Oficina de Precarios de Madrid a Hego Euskal Herria e en todas as capitais celebramos charlas e debates para dar a coñecer o seu proxecto.

Con que obxectivos crearedes oficinas precarias en Euskal Herria?

Queremos concienciar e activar aos mozos: falar con cada mozo en situación de precariedade e responder ao seu problema entre todos e todas. Queremos tecer redes locais para dar apoio, mobilización, intermediación xurídica e información. Si un mozo ten un problema concreto, darémolo a coñecer, por exemplo facendo manifestacións e performances ou repartindo panfletos. En definitiva, queremos mostrar que a opresión individual é un problema colectivo. En caso de ter que utilizar a vía xurídica porémonos en contacto cos sindicatos, pero consideramos que a mobilización é absolutamente necesaria para sacar á rúa a lectura política. Ademais, queremos ofrecer información sobre as alternativas existentes e orientar aos mozos que queiran crear un proxecto a axentes como OlatuKoop.

Coñecedes algún modelo que faga o mesmo?

Si, hai moitos modelos, como o Seattle Solidarity Network de EE.UU., baseado no apoio mutuo e a acción directa entre os traballadores. Existen outros exemplos: Rede de Solidariedade Popular (Madrid), Vaga de Totes (Países Cataláns), Sindicat de Barri (Gràcia, Barcelona), Grupo de Resposta Inmediata (Gran Canaria) e As Kellys (Estado español), entre outros. No País Vasco existe a Rede de Autodefensa dos Traballadores da Comarca de Pamplona e o colectivo Gazte Langileen, Eragin Kolektiboa de Bilbao, Orereta e o Banco Solidario de Alimentos dos Traballadores de Bilbao... A nosa intención é aprender dos seus erros e logros e crear un movemento adaptado á nosa realidade.

Creastes grupos de traballo locais, que acollida tivo o proxecto?

Estamos organizados en todas as capitais de Hego Euskal Herria e na Marxe Esquerda, no Duranguesado e na Sakana xa están en marcha algunhas experiencias. Algúns exemplos son as dinámicas contra o modelo de cidade e as multinacionais de Bilbao, as mobilizacións na Marxe Esquerda ao redor da cuestión da ACB, as mesas redondas de Donostia, as redes de mobilización e autodefensa da Comarca de Pamplona e a asemblea de presentacións de Vitoria-Gasteiz. Segundo o lugar, o movemento adquiriu unha forma propia: algúns proxectos están nos seus comezos e outros están en constante crecemento.