A propia lista desas listas non ten nada que excluír: cousas que nos aceleran os latexados do corazón, cousas que non se poden comparar, cousas que nos fan sentirnos sucios, cousas que se moven, cousas que debesen ser finas, cousas que perderon poder, cousas que nos fan desexar ver ou escoitar, cousas próximas que están lonxe, cousas raras...

Algúns destes últimos exemplos de cousas raras son o eloxio do xenro por parte do sogro e o aprecio da nora por parte da sogra, un criado que non fala mal do xefe, unha persoa sen distinción.

A lista de cousas que nos avergoñan deixa claro que hai cousas que non cambiaron nada en mil anos: falar de alguén sen darse conta de que pode escoitarnos; os pais, crendo que o seu fillo feo é amable, repetindo todo o que o neno di, imitando a súa voz; un home recita os seus poemas que non son especialmente bos, e fala dos seus eloxios.

Ademais, o cortesán reuniu obxectos preciosos noutra lista: levar un abrigo branco sobre un chaleco azamboado; un jarabe de liana mesturado con xeo e servido nunha nova cunca de prata; ovos de patos; glicinas en flor; flores de ciruelo cubertas de neve; un fermoso neno comendo fresas.

Outras tiras do libro da almofada son máis complicadas, como as cousas que, a pesar do seu glorioso pasado, hoxe en día son inútiles: pintor de mala vista; árbores de xardín dunha casa edificada con bo gusto, despois de destruír os lumes; unha charca que ninguén coida e que ten unha espesa capa de algas.

Para terminar, unha fermosa lista de poetas do Seis Shonagon, cousas do silencio que teñen música: a serie de flores de campás recentemente lavadas pola choiva; as minúsculas caixas de madeira; a muller que escribe unha sonata cerca do río a quen soña, arroxar a neve por milleiros; os cemiterios dos paxaros; o fume no pau de incenso. E, por último, a morte dos magnolios. Nestas magnolias, nas horas nas que a luz é de cor ámbar, pódese ver a un grupo de mulleres bailando o pavillón.