Na linguaxe hai guerras perdidas ou que podemos dar por perdidas, e non poucas! Non se trata de dar por perdido, senón de darse conta e aceptar que esa palabra ten un sentido novo.

Unha delas é a palabra “desafío”. Na súa orixe, até hai pouco, coñecíase a forma en que o bostezo ou a orella falaban. Por vaidade, por orgullo… Sobre o que facía aparentando máis do que era ou podía ser, “lanzou un reto ou “iso ten máis de desafío que de verdade”, adoitabamos dicir. Xa son políticos, deportistas, empresarios, educadores… Todos están a indicarnos con precisión os seus “retos”. Canto máis detalle deamos, máis claro é o “reto”.

Outra cousa é que che equivocas de súpeto e metes a pata como quen di. As posibilidades e os días de resbalones son todos, xa que o humor ten moito que dicir. Con todo, hai que corrixir os erros que se repiten, porque repetir o que se dixo mal, fai crer ao oínte “ignorante” que está no correcto. Por exemplo: producíronse fortes choivas e terremotos, o que provocou que “unha casa se viñese abaixo…“. E como eu, día tras día, cando a casa sobe, pero non, non sobe. Porque non se veu abaixo, caeuse ou llo levou ante un foso! Un salto de neve como un montañeiro; levalo diante, pero non levalo diante!

Unha vez había dous homes, ao comezo da costa, mirando ao pelotón de ciclistas, e alí pasaba o fillo dun deles, o último.

O outro dixo ao seu compañeiro: Iño! O voso fillo non ten un día precioso, vai con todos por diante…”. O pai do último dos que se dispuña a marcharse respondeu: “Non con todos por diante, con todos diante. Que tempada!”.

Tirando do mesmo tema, sabemos que as zonas nas que se cruzan as vías en coche son perigosas, pero, en moitas ocasións, escoitando o que di a radio, parece que nas vías os coches van por diante do tren a toda velocidade: “O tren levouse un coche por diante”. Sorte que, si levoulla sempre diante, non a tocou o tren!

E a alimentación da próxima parada do tren. O pasado ano, algúns expertos na Dieta Mediterránea analizaron o aceite e a auga que se utiliza para o manexo dos alimentos, ademais dos alimentos, e aconselláronnos tomar catro vasos ao día. Imaxínache que son de vidro. Catro! E si fosen de metal, non quero nin pensar! Nós, os que creceramos no caserío, bebiamos leite de vaca, si bebésemos vaca de leite...

E nunha corda ininterrompida: entrar, subir, saír… Pódese facer outra cousa?