Refírome á folga das “Bandas” de Etxebarri, ocorrida fai 50 anos, e agora traída ao documental por uns cineastas novos. Da man da produtora Doxa, a película foi dirixida pola directora Larraitz Zuazo e estreouse a semana pasada en ETB2.

É significativo e destacable o valor e a paciencia que tiveron os mozos que aínda non naceran en 1967. Buscaron aos protagonistas daquela longa folga que durou 163 días e narraron esta loita, con profesionalidade e honestidade, tanto a través de imaxes históricas como a través da recreación de escenas. A sétima arte foi posto ao servizo das causas solidarias, levando a memoria histórica ao ámbito social e político, ao mundo dos traballadores. Sería fermoso que levasen á gran pantalla outras historias parecidas a esta folga de traballadores, porque en Euskal Herria aínda queda moito por contar desta maneira: directamente e sen interferencias.

Pero os cineastas non poden vivir diso, porque economicamente non é rendible. As institucións vascas deberían promover e apoiar este tipo de traballos, xa que se trata de recuperar a memoria histórica, neste caso detrás da loita de clases. O benestar das xeracións actuais, agora reducido pola crise, empezou a construírse desde as folgas e as barricadas de onte.