En 2015 dedicouse á política, pero é licenciado en Matemáticas. Cando se politizou?
Aínda que pareza estraño, na época da universidade. Bo, diría que sempre tiven interese pola política, pero participar no movemento estudantil da universidade foi importante. Foi entón cando collín maior conciencia e implicación.

As matemáticas están máis preto do que parece da política?Na
miña xeración anterior foron os que dedicaron os seus estudos de matemáticas á política. En calquera caso, na miña facultade, o movemento estudantil era especialmente sólido. Creo que é enriquecedor saír das lóxicas de sempre, porque a política é intrínseca, e para dedicarse a este mundo non tes por que ser un experto en ciencias políticas, en dereito ou en filoloxía.

Nos movementos estudantiis/estudantís si, pero na esquerda independentista nunca militaches. Por que?
Porque veño de movementos sociais. Sempre entendín que, máis aló da unidade ideolóxica, son imprescindibles movementos que non teñen lazos orgánicos con partidos políticos. É importante facer esa distinción. Eu sentíame máis cómodo nos movementos sociais.

Cales son os teus referentes políticos?
Na miña traxectoria influíron moitos referentes. Un deles foi Arcadi Oliveres, pola súa aposta política pola transformación de Cataluña e pola súa forma de entender o compromiso. Aprendín moito con el. Outro dos referentes foi o brasileiro Chico Whitaker, fundador do Foro Social Mundial, entre outros. E, por último, Érik Toussaint, pensadora da débeda dos países pobres, a súa concepción foi clave para min. Partindo de Cataluña cara ao mundo aberto, ese tres foron, probablemente, os máis destacados.

Vides dos movementos cristiáns básicos.
Encollinme da familia que bebe da parroquia e, por tanto, a miña relación co cristianismo vén da familia. Por iso, seguramente, na época universitaria mergulleime nos movementos cristiáns básicos e nas reflexións e pensamentos críticos. Non tantos católicos, pero si cristiáns. Diría que esas vivencias me afectan hoxe en día de maneira que me comprometa na política. E esa experiencia impulsoume, dalgunha maneira, a estar enraizada co que son, co que vivo e co que sinto.

Hai quen pensa que ser de esquerdas e cristián é unha contradición. En cambio, a vostede dálle rabia dicir que a dereita é católica. Por que?
Porque é unha contradición absoluta. A Igrexa católica construíuse tal e como se construíu ao longo dos séculos, pero o nacemento da concepción da Igrexa é radicalmente oposto á ideoloxía dereitista. Nun momento histórico, o poder e a Igrexa católica convertéronse no mesmo. Pero tamén é o que eu bebín do cristianismo, unha forma de vivir a relixión e de entender o compromiso, moi distinta de ser de dereitas e de protexer os privilexios.

Con todo, recoñécese a miúdo a necesidade de participar na lóxica da Igrexa como cristián. Como xestiona vostede esta dicotomía?
Os poderosos explicaron sempre o relato da súa historia. A Igrexa católica –as institucións– ten un poder innegable e difundiu o seu relato, aquí e alá, ao longo dos séculos. Pero tamén foron innumerables os amigos que proveñen do cristianismo fundamental por estar lonxe da Igrexa. Á fin e ao cabo, hai unha tendencia a vender a homogeneidad e os que saímos das normas somos marxinados. Sen máis, os cristiáns que nos afastamos da institución da Igrexa católica non sacamos o peito. Non é necesario.

Volvamos á túa ruta. En 2015 era o cuarto candidato na lista da Cup nas eleccións municipais de Barcelona. Vostede entrou tres e quedou fóra, e aos poucos meses entrou no Parlamento. Como foron estes dous anos? Por unha banda
, o tempo pasou moi rápido, pero por outro, moi lento. A verdade é que non o pensei moito, pero probablemente a situación fose moi diferente se eu fose concelleira no Concello de Barcelona. A visibilidade do Parlamento é maior.

Pasou de ser activista no Fiase Banca Ética a negociar os orzamentos do Parlamento. Hai ética nas institucións públicas?
De ningunha maneira. Polo menos, non como eu entendo a ética. En certa medida sabiamos que as institucións foron levantadas por varias elites cun único obxectivo: manter os privilexios. E logo foron os que mantiveron as institucións públicas os que se mergullaron nesa lóxica. Pero o sistema é un monstro puro teatro. Por iso, a ética non ten cabida aquí. Todo se mide de face ás próximas eleccións.

A Cup, agora que forma parte das institucións, ten capacidade para cambiar o núcleo do sistema?As
institucións poden cambiar mentres a xente da rúa siga viva. E, desgraciadamente, o principal problema de hoxe é que a xente da rúa puxo toda a responsabilidade en mans das institucións. Unha forza política como a Cup non vai poder transformar a casa. Á fin e ao cabo, as institucións son o status quo creado por un status quo.

Con moito traballo, con todo, vostedes aceptaron os orzamentos. Estades contentos coa decisión?
Nós aprobamos os orzamentos despois dunha chantaxe absurda. Por razóns tácticas decidimos seguir adiante e remar pola reivindicación da sociedade. A sensación que tivemos despois é que había xente interesada en que non se aprobasen os orzamentos, porque, nese caso, non terían que organizar o referendo. Noutras palabras, fixémoslles un favor. É máis, ata que non os aceptamos, pouco se fixo a favor do referendo. Agora estamos nun tempo de prórroga, cada vez queda menos tempo e os pasos seguen sendo moi lentos. Por tanto, estamos preocupados pola situación.

Vostedes expoñen a creación dunha comisión de seguimento do referendo, e ERC veo con bos ollos. Como sería?
Creo que o Congreso Nacional Catalán ANC fixo hai tempo unha proposta similar. A comisión de seguimento é fundamental, xa que poderá participar todo aquel que estea a favor do referendo. Tamén os amigos de Comú. Ás veces parece que o Govern tenta ser máis astuto que o de España, e hai unha tendencia a esconderse, “polo si ou polo non”. Pero o Estado ten toda a forza e vai ser difícil enganar. Por tanto, o que temos que facer é organizar esta comisión de seguimento para estar á altura do que vaia vir. Estamos en maio e xa é hora de que a xente se mobilice. Pero, desgraciadamente, estamos lonxe dese escenario, porque aínda non sabemos cando vai ser o referendo.

Dise que o movemento social está apagado. Estás de acordo? É
evidente que o movemento social deixou a loita en mans do Parlamento tras as eleccións do 27 de setembro. E este feito é moi perigoso, porque até aquí chegamos grazas á sociedade civil e ao movemento da rúa. As mobilizacións son imprescindibles para dar un empuxón ao Goberno, pero, sobre todo, para apoiar o referendo. Polo demais, isto parece un choque entre gobernos. E ao longo destes meses o Goberno español vai utilizar a táctica do medo, as ameazas e as imputacións. A única maneira de evitalo é que se cumpran os pasos acordados polo Govern e, por suposto, que as reivindicacións da xente da rúa non se interrompan. Debemos manter un clima ao nivel dun contexto político excepcional.

Hai unhas semanas dixeron que se non hai referendo a Cup deixaría o Parlamento…
Bo, renunciamos ás nosas prioridades para poder aprobar os orzamentos. Emitimos dous votos fixando o prazo até setembro. E, por suposto, se iso non se cumpre, a Cup vai dar por finalizada a lexislatura. Se non hai referendo esta lexislatura non ten sentido. Iso si, nós non temos previsto ningún plan B. Nós estamos a traballar para que a sociedade catalá poida votar en referendo antes de finais de setembro.