Esta semana ouvín ao meu compañeiro de redacción: “Como se facía antes sen o mundo dixital?”. De aí comezou a entrevista (e
como non tiñamos ningún dinosauro de ARGIA, non sacamos respostas concretas). Toda a produción cambiou, toda a cadea, desde a foto até a imprenta. Ao parecer. Como cambiou?
A imprenta antza creouse en 1988 no txoko Ametzagaiña do barrio de Egia, no seo de ARGIA. Dous anos despois todos se trasladaron aos pavillóns de Lasarte-Oria onde estamos. Non ten nada que ver a forma de traballar de entón e de hoxe, e a este mozo que creceu ás portas do dixital pedinlle que explique aos traballadores como funciona Antza fai case 30 anos.A
fotografía impresa en papel pasaba a un plástico especial nunha sala escura, mentres que o texto se escribía no computador, deixábase un oco para a imaxe e imprimíase noutro plástico. Aí comeza a arte da man de obra. Este preparaba as follas e o sucesor da cadea facía a montaxe necesario para facer os ferros con cada folla. Ferros e máquina.Na
actualidade, Antzan dispón dunha máquina para dar o catro cores básicas á vez, pero na década de 1990 só contaba cunha máquina que daba unha cor cada vez que entraba e saía. Por tanto, os ferros e o papel tiñan que pasar catro veces para recoller todas as cores.
A autoedición foi o primeiro avance tecnolóxico. Desde a montaxe manual da foto e o texto, pásase a foto por escáner ao computador e comézase a editar nel. Máis tarde chegou a dixital. Isto eliminou os escáneres da redacción, e toda a manipulación para crear os ferros directamente faise no computador.
Aínda que os avances que expuxen en catro liñas parecen unha estupidez lida desta maneira, na produción foron uns pasos tremendos. O mozo ignorante preguntoulles si o martes todo ten que estar preparado para os envíos e si agora a revista imprímese o luns pola mañá, a ver cando empezaban entón. “Na imprenta do xoves pola mañá”, respondéronme. Podo facer unha idea do que iso implicaba.