En Mesopotamia, a. A primeira referencia escrita á herba do opio ou do o-herba é de 3200, o que confirma, polo menos, o uso lúdico da planta, que chamaban ao opio “herba do goce”.

No Antigo Exipto déronlle uso medicinal, como se explica en varios xeroglíficos e no papiro Ebers. Servía, entre outras cousas, para que os nenos pequenos non gritasen en voz alta.

En Grecia puxéronlle o nome; Hipócrates díxolle opós mekonos (mollo do-belar) e de aí a palabra opio. Heródoto, no século XV a. No ano 425 describiu o efecto analxésico e antidiarreico da droga e recomendou aos nenos durmir.

C. en Roma Os datos recolleitos no 312 son moi significativos. Véndese en 793 tendas da cidade e o volume de negocio supuña o 15% da recadación de impostos. Con todo, non parece que se producise un problema grave de adicción, xa que se empregaban varias palabras, por exemplo, para nomear aos alcohólicos, pero non se atopou nin unha soa palabra para nomear aos opiomanos.

Na Idade Media, os musulmáns amplían o seu uso en Europa a través da Península Ibérica, pero considerábase principalmente como un medicamento.

No século XIX, en China prohibiuse o consumo de tabaco, o que aumentou o consumo de opio. Estímase que tres millóns de chineses consumíano. Con todo, segundo o historiador español Antonio Escohotado, estes millóns representaban só o 0,5% da poboación e o consumo influía pouco na poboación activa do país. Con todo, o emperador decidiu suspender o mercado do opio. E os británicos tomaron isto como escusa para a Guerra do Opio (1839-1942 e 1856-1860).

No oeste, o opio xerou a partir de entón numerosos conflitos internos. Crearon a morfina para resolver o problema, e terían as virtudes da droga, pero sen crear adiccións. A síntese da sustancia activa e o uso da xiringa non fixo máis que aumentar o problema. Así, en 1895 a empresa Bayer rexistrou o remedio para morfina e comercializouno como jarabe contra a tose. Deulle o nome de Heroína.