María Purificación Herrero Martínez de Nanclares (Bilbao, 10 de decembro de 1942) é unha desas artistas abandonadas pola historia da arte do País Vasco, baixo o nome de Mari Puri Herrero. Este ano cumprirá 75 anos. Aparece nos libros, o seu traballo está nos museos, non é descoñecido, pero esquecémolo moito tempo atrás, non se lle deu o lugar que se merece, nin grandes exposicións, nin investigacións.

José Julián Bakedano foi o encargado de catalogar o traballo gráfico até entón publicado pola Caixa de Aforros Biscaíña en 1982: foi, sen dúbida, un bo gravador que filtrou polo seu tamiz as influencias recibidas, as dun Goya, as dun Ensor, as dos expresionistas, e trouxo ao seu mundo, e o seu mundo é noso.

Nos gravados en branco e negro case sempre, máis escuro, máis ríxido, máis directo quizá, na pintura, cunha pincelada máis lixeira, ata que as cores vivas estalan, nunha composición equilibrada en xeral, pero con algún elemento perturbador, e con todo, é o mesmo mundo o que finalmente aparece nas obras de Mari Puri Herrero: xente solitaria no grupo, silencio previo á tormenta, con algo que non se sabe que está a facer: cunha palabra. Asombro, misterio, ironía, ás veces tristeza.

Diriamos que fai unha figuración, si non soubésemos que con iso non dicimos nada. Ela dixo: “Todos os cadros son abstractos”.

Desde Donostia, Madrid, Amsterdam, Paris, Mari Puri Herrero ten unha obra preciosa e sorprendente. Unha xente quizá lle coñeza porque en 1978 creou Marijaia. Outros tampouco por iso.