Estes romanos levaron o pexego ao noso. Entre os restos achados no Oiasso de Irun atópase o óso de melocotonero máis antigo da Península Ibérica. De Persia a Oiasso.

Non me estraña. O que leva ao nariz un pexego maduro de alguén que nunca cheirou a el “conquistouno”, ou polo menos gañouno. Cantos cheiros e gustos non trouxeron ao noso país os romanos, os celtas, os árabes... Todos nos gañaron, e gañamos con todos.

Diferenciáronse cento dez ingredientes no cheiro do pexego. Cento dez! Cetonas, alcois, aldehídos, polifenoles, terpenos, esteiras... Cento dez. Co que sabemos hoxe, podemos dicir que o cheiro do pexego ten cento dez ingredientes. Dentro de poucos anos atoparanlle outros tantos. Flavonoles, taninos condensados, acedos clorogénicos, antocianinas... Que non ía ter! Todas saudables. Pero non todos os pexegos fortalecen igualmente a saúde. As medicións científicas para coñecer a diferenza entre os pexegos producidos na agricultura química e ecolóxica son recentes. A diferenza é que, entre outras cousas, os ecolóxicos son moito máis ricos en compoñentes fenólicos. Estes compoñentes reforzan a planta para combater os insectos e as infeccións de fungos, bacterias e virus, así como a tensión mecánica.

Preguntaremos ao Pexego. Paxaro de pexego ou crista, Pyrrhula pyrrhula. O seu nome científico provén do grego, que significa “o que se come os vermes”, pero no noso é un paxaro de pexegos. El si, antes de empezar a picotear distinguirá perfectamente o pexego químico e ecolóxico. O cheiro debe bastarlle. Non dubidará vostede en elixir, non é así? E ti, cal elixes na tenda?