Non é que se recolla o sementado hoxe. En Aiztondo, durante dous días, tivemos bastante balbordo e moito escándalo. Agora, cando a festa tomou o camiño de volta cara a Zuberoa e o val tranquilizouse, vólvome a dar unha lección que non podo quitarme da cabeza: que recollemos o que sementamos.
Hai un ano empezamos a pensar que ver os Xogos de Mascarada pode ser bonito e sobre todo vivir. E empezamos a sementar, a traballar. Sen présa, esquecendo o menos posible os aspectos ou aspectos, empezamos a reunir á xente e formamos un grupo de traballo. Cantos conceptos tan contemporáneos vivimos en total normalidade: colaboración entre distintas idades –entre o máis novo que participou hai unha sangría de máis de 50 anos–, transmisión, eúscaro, Euskal Herria, encontro de diversas disciplinas artísticas, constancia, traballo entre concellos, traballo infantil nas escolas do val, música, canto, bertso, curso de danza, auzogintza, herrigintza, volta a Xiberoa, etc.
E non actuamos para nós mesmos! Por tanto, a primeira idea é ofrecer. Sería un verdadeiro pracer pór a disposición de calquera pobo de Euskal Herria o proceso de organización que viviu o val de Aiztondo. Ninguén se arrepentiría. Muskildi xa está listo para a próxima tempada!O grupo
Arizale chegou o pasado sábado e tras aloxarse déuselles a benvida. Aproveitando a elegancia e a estética da mascarada, moi humildemente, agradecéuselles a visita da man dos asistentes. Despois andamos pola rúa cantando, cantando e bailando co sol. Ceamos no frontón de Asteasu, cantamos e bailamos moito, e parece que ninguén sabe cando terminou a noite.
O domingo pola mañá tivemos barricadas. Nos catro pobos, Aduna, Alkiza, Asteasu e Zizurkil, a xente de alí ensinounos os traballos dos recitadores. Mozos e adultos dos pobos compartiron pezas moi bonitas: fandango e arin-arin, despedidas –bailando e cantando–, Santa Ageda rastros da tradición, danzas de raposos, versos de Xorrotxas e respostas dos de aquí… E por detrás, o sol brillaba coas súas roupas, as actuacións dos pioneiros; os mellores bailaríns de mascarada vermella! A última barricada deuse en Zizurkil e seguindo a tradición foi o xogo dos marexales. Como non podía ser doutra maneira, a mañá transcorreu entre comida e bebida.
Pola tarde houbo oficios na praza de Larraul, o cume dos días de Maskarada. Os Zuberoa alegráronse de escoitar con atención as heredias de bohemios e cauteros. A gran cábala deu un aire de exquisita tenrura aos recordos do val. Roubaron a campá da igrexa de Zizurkil, o alcalde de Larraul abriu o comercio noutro pobo do val, o centro Fagus que se abriu en Alkiza, o camiño do lagarto de
Asteasu… E así terminou o fin de semana. Despois entraron no autobús e eles dentro bailaron a última canción e o último baile ata que vimos que o autobús se perdía por Aiztondo.
Até pronto amigos!