No momento no que escribín este artigo, aínda non foi a segunda volta das eleccións presidenciais francesas. Con todo, as enquisas apuntan a que Emmanuel Macron debería ser o novo presidente de Francia. En Bruxelas estarán contentos por salvar o segundo match point do ano. Do mesmo xeito que no caso dos Países Baixos, aínda que se fagan trampas en solitario, nas oficinas dos tecnócratas europeos van notar agora un vendaval que lles axuda a recobrar o aire.

Macron é unha versión mellorada de Matteo Renzi para Francia, aínda que non ten ningún partido á beira, xa que os medios de comunicación e o establishment dopáronlle ben e, grazas a iso, polo menos chegará ao poder gañando as eleccións. Máis aló da mercadotecnia que fixeron para vender a Macron como novo político, representa o camiño máis directo para seguir coa política até agora, o centrismo extremo: o violento neoliberalismo na economía en beneficio do mundo financeiro e o progresismo cosmético superficial en valores culturais ao servizo do individualismo, todo adornado con europeísmo.

A alegría non durará moito. Segundo os resultados da primeira volta, tanto pola esquerda como pola dereita, euroescépticos e opositores ao establishment obtiveron o 48,41% dos votos. Ademais, entre François Fillon, Benoît Hamon e Jean Lassalle lograron un 27,58%, os tres candidatos que se enfrontaron ao establishment e mostráronse uns pouco críticos coa actual Unión Europea real. Pola súa banda, Macron, co apoio dos poderes fácticos, sacou o 24,01% dos votos fóra da lóxica partidista.

A loita de esquerda e dereita desprezada por Bruxelas salvará o match point, xa que unha ampla maioría da esquerda non apoiará a Marine Le Pen. Con todo, o resultado que vai sacar o candidato da Fronte Nacional era impensable cando fai 15 anos Jean-Marie Le Pen e Jacques Chirac disputaron a Volta a España.

O electorado francés ha validado a FN para chegar ao poder. Probablemente non gañará no segundo intento, pero si nos próximos cinco anos seguen as políticas até agora en París e Bruxelas, é posible que o FN non falle no terceiro intento, a condición de que non compita coa Francia insubmisa, neste caso tería máis posibilidades de gañar os movementos de Jean-Luc Mélenchon.

A Francia insubmisa foi a sorpresa deste ano, e segundo as enquisas da campaña foi a opción política que máis creceu a medida que avanzou a xornada. Deron unha lección aos partidos europeos progresistas. Rexeitaron ocultar a identidade e as reivindicacións históricas da esquerda en nome do discurso da conveniencia política. Sen medo recuperaron as reivindicacións históricas e coséronas con novas reivindicacións co programa transformador que estenderon aos catro ventos. Por tanto, Macron terá duras oposicións tanto pola esquerda como pola dereita, segundo Obama.

O sistema bipartidista está enfermo, cunha diferenza do 5% entre o catro primeiros candidatos de face á primeira volta das eleccións. Así as cousas, as eleccións á Asemblea Nacional de xuño, que cumpren o papel de terceira volta, poden supor un auténtico quebradizo de cabeza para Macron. Elíxense 577 deputados nas circunscricións dun só nome. Si na primeira volta ninguén logra superar o 50% dos votos, poderán participar na segunda volta aqueles candidatos que logren o 12,5% dos votos. Isto significa que, se se confirma a pasocalización do Partido Socialista, na segunda volta poderán competir catro candidatos por circunscricións diferentes. Esta dispersión de votos levou ao V Congreso dos Deputados. Podería traer á Asemblea Nacional coa maior fragmentación parlamentaria da República. Neste contexto, espérase que o Goberno que se forme sexa moi débil e fórmese un goberno débil.