Bumaye. Así se podía ler nos carteis de lonxe. Aínda hai xente que mira os carteis. Iso, e que estaba organizado por Triángulo en Apolo. Estes dous últimos nomes foron suficientes para introducir o desexo de acudir á cita, xa que os amigos do Triángulo están a organizar unha das series de concertos máis interesantes dos últimos tempos: concertos de pequeno formato, xeralmente acústicos, no soto dun bar, e onde se esixe silencio á audiencia.Con todo
, achegándonos ao cartel –non nos conformamos co mero Bumaye-, lendo que Cabezafuego e Beatriz Sánchez estaban detrás da actuación, e non coñecendo a Beatriz, pero coñecendo a arte da pamplonesa, sen saber o que podiamos esperar, entrou na axenda de concertos. Para nós: “A saber que nos van a traer esta vez”. Efectivamente, o único que coñeciamos non podía ser enganchado a un só xugo: Atom Rhumba, Mermaid, Basque Country Pharaons, Bizardunak, Royal Canle... son outros dos proxectos deste artista. [Nesta mesma revista, Iker Barandiaran repasa a súa traxectoria nunha entrevista co músico].
Todo o que estivo sabe que nas actuacións nas que participa Cabezafuego adoita haber show. Sen orde nin lóxica, o navarro representa cancións, comentarios, danzas, performances...coma se afectoulle unha hiperactividade sobre a táboa. O caos, ao parecer. Todo o viste de improvisación, e estou convencido de que o é en gran parte, e iso fai que cada actuación sexa diferente, atractiva. E, por suposto, ten humor –sobre todo autoparodia– en todas as isquinas.
Así foi tamén a actuación de Apolo. Basicamente, as cancións de Somos Droga, que aínda non publicara. Deu ao reprodutor o play e tocou estas cancións co teclado. Nas súas palabras, coma se estivese en Cabezafuego Benidorm. No caso de Beatriz/Beatroz Sánchez: coa axuda dun proxector e realizando videoclips en collage con diversas fotografías, xoguetes e outras xoias. De verdade.
Nas cancións, tamén dito polo propio músico, entra coa xente, aínda que quixo facer un disco de amor. Non deixa a ninguén a salvo e, como dicía nunha canción de hai uns anos, ten un desexo de dicir “o emperador está sen traxe”: por encima do humor, da parodia e das aparentes incoherencias, ou por baixo, sobre a sociedade e, máis concretamente, sobre os maiores de certa idade. E todo iso en cancións elegantes. Dentro do caos hai orde.
Ademais das cancións, as imaxes de Beatriz daban un toque máis surrealista ao que en por si ten Cabezafuego, un xoguete. Pareceume unha maneira de vestirme marabillosamente. Proba diso é que o videoclip da presentación do disco Somos Droga foi realizado por el mesmo.
Así que Cabezafuego está na estrada. Baixo o nome de Bumaye, coa banda, a soas... Non perdería a oportunidade de ver a este artista que non pode quedar quieto. E si tes a oportunidade de repetilo, tes sorte.