A túa preocupación e a túa afección é a conversación.

A creatividade e a aprendizaxe son os meus motores. Dentro dela, o diálogo é unha ferramenta fantástica, sinxela, útil e fermosa. Prefiro a expresión oral á escrita. Tamén me gusta ler e escribir, pero os camiños son moito máis lentos. Encántame conversar, coñecer a persoas e facer de ponte entre persoas. Unha vez un informático díxome que era un hub que puña en contacto a unhas persoas con outras.

Que son os espazos abertos?

Como método, a técnica dos espazos abertos (Open Space Technology) é unha forma de organizar reunións longas de grandes grupos. Está baseada na autoformación, porque a vida se está autorregulando continuamente. A mellor forma de actuar ao redor de temas complexos, urxentes e conflitivos é tomarse un tempo prolongado, un ou dous días, e convidar á maior cantidade de xente posible a que se reúnan as posturas máis opostas posibles. Nos espazos abertos a axenda está en branco, a xente compona e é unha técnica moi produtiva, amena e áxil, de aprender uns doutros. Cada vez somos máis amantes das reunións abertas e estamos no grupo Amigos do Espazo Aberto.

Pero a maioría dos métodos de optimización de reunións actuais buscan obter resultados concretos en pouco tempo. Como se combina isto coa reunión aberta e a axenda branca?

As reunións pódense facer de moitas maneiras, pero supoñamos que temos un tema complicado, que moitos axentes teñen posicións opostas, que a solución é urxente. Eu asegúrolle que si se fan en formato de reunión aberta, os axentes sairán moito máis activos, pensando que mereceu a pena. Conseguirás a solución? Poida que non, pero tampouco doutra maneira. Si reúne a moitos e variados actores, escoitando uns a outros, pódense sacar novas ideas e os responsables poderán tomar mellores decisións, será mellor para a solución do problema. Será difícil unilo todo e sacar conclusións, por iso moitas veces faise algún congreso e cando din “estas son as consecuencias”... iso é unha ficción, só a visión de quen escribiu o informe ou de quen o tivo en mente, os demais participantes sacarán outras conclusións. Hai moitas direccións na vida e iso fai o belo.

Dise que se fan moitas reunións en Euskal Herria. Facemos ben as reunións os vascos?

Hai de todo. A paixón e a responsabilidade son os dous alicerces fundamentais. Si vaise con ganas e preocúpase un pouco polo que hai que facer despois da reunión, será moi produtivo. En Euskal Herria vemos demasiada televisión e pouca reunión.

Hai unha figura terrible que vai escoitarse en grandes reunións.

Si deixásemos a esa persoa só, unha vez acabado o problema. A xente é libre de ir a outro sitio, quedan por obediencia. Todo está relacionado coa educación, a escola e a sociedade, e a obediencia impúxonola a Igrexa. Nas reunións de espazo aberto só hai unha lei, a dos dous pés: si a persoa que está a escoitar non dáche nada, utiliza os pés para ir a outro sitio, xa que nos espazos abertos realízanse varias reunións á vez. Con todo, nun espazo formal que debe estar obrigatoriamente, non pode facelo.

Que son as i-reunións?

Reunións en marcha. Na oficina, en lugar de reunirnos no bar, co tempo, podemos facer reunións andando. Ponnos en movemento doutra maneira, pódense crear sorpresas, atopando amigos no camiño. É o movemento da cabeza e, ao mesmo tempo, do corpo. O noso amigo Iñigo Retolaza e eu iniciamos o proxecto Berbaroa, ao redor desta pregunta: que temos que facer para mellorar a cultura do diálogo en Euskal Herria? E pasamos unha semana en Ipar Euskal Herria analizando o tema da i-reunión.

Hai tempo que fas tamén un programa de entrevistas con Berbaz na radio Bilbao Hiria. Como o definirías?

Son charlas dunha hora de duración, tranquilas, de aprendizaxe, para coñecer á persoa. Non busco nada preciso. Moitas veces son amigos que se moven no espazo público, e cando os traio á sesión quero coñecelos co obxectivo de aprender máis.

Utiliza unha táctica moi curiosa cos invitados: convidalos a comer.

Non son xornalista e non quero dedicarme demasiado tempo á procura de documentación. Fago unha comida de documentación na que me confío e infórmome. Isto faise facilmente e ás veces o viño axuda. Fago un pequeno mapa mental antes de gravar a sesión, e logo a conversación segue o seu curso.

Mencionaches mapas mentais e tes un blog co mesmo nome. Que son os mapas mentais?

Trátase de esquemas jerarquizados de expresión escrita de ideas que favorecen a memoria e a creatividade. Son moi visuais, no centro hai unha imaxe colorida que indica o tema e créanselle ramas e subramas con palabras crave. As asociacións axúdannos a memorizar e a xerar novas ideas.