En Bretaña, entre Nantes e Rennes, non lonxe de Notre-Dáme-deas-Landes, hai tempo que o Estado está a tentar construír un aeroporto. A xente de por aquí, en contra.

Tras unha longa historia, en 2009, os veciños chamaron a ocupar o ZAD (Zone d’Aménagement Différé). Nestes anos, miles de persoas chegaron á zona. Varios centenares de persoas quedáronse a vivir no lugar dos feitos. Así nace Zad: Zone à defendre.

Zadera non aparece policía; os veciños non pagan impostos; as casas constrúense independentemente de ningún plan urbanístico; o Estado non sabe en que se utilizan as terras, canto se produce o trigo e o leite, os animais que se producen e morren. O Estado de Zad converteuse nun territorio invisible, irgobernable. Pola profundidade da fractura, caso illado en Occidente.

En Zad conviven uns poucos campesiños con xente de todas partes. Moitos deles son zadistas: militantes que se opoñen ás multinacionais e ao Estado, que involucran a súa acción nunha loita mundial e, con todo, ou por iso, implican aos que son moi importantes na súa vida. Vivir en condicións difíciles, estar sempre diante das manifestacións... Gañáronse o respecto e o afecto dos aldeáns.

Con tantos, os zadistas puxeron en marcha os mecanismos da soberanía: para non necesitar nin extorsións de desenvolvemento, nin policías nin tribunais... e, por suposto, para alimentarse, para comunicarnos, para defendernos... En definitiva, crearon os recursos que necesitan para vivir.

Aloxamento, panadarías, pavillóns agrícolas, fogóns, talleres de todo tipo, enfermaría, salas de baile e música, casa infantil, biblioteca... En Zad creáronse decenas de inodoros.

Os aseos de Zad créanse: para arranxar o camiño, para facer patacas, ou pola contra, un grupo fórmase ao redor dunha idea, faio. Se a motivación inicial cambaléase, o proxecto suspéndese. Cada grupo organízase á súa maneira e, se o desexa, dá a coñecer a súa acción. Sempre están a crear e matando grupos.

Separada dos antigos pobos de baño europeos, Zad mira ao pasado pero non chega a unha longa tradición, onde se fabrica o baño desde múltiples raíces.

No outono de 2012, miles de policías entraron en Zadera: tiraron os caseríos, tentaron desaloxar os lugares. Non o conseguiron; a resposta foi soberbia. Os nativos e os zadistas gañáronse a confianza. Varios campesiños tomaron para si as formas de acción dos zadistas: ocuparon as granxas e terras, levantaron edificios ilegais. Desde entón, os campesiños e os zadistas traballan xuntos ou conxuntamente centos de hectáreas.

Este outono está previsto que volva ser caloroso: seguramente o Estado tentará desaloxar os lugares. Zad está forte, pero a loita non está gañada. Con todo, os veciños compórtanse coma se gañarían. Na memoria dun futuro sen aeroporto, reforzan as infraestruturas da autonomía: unha casa de xuntas, unha reciclaxe, baños públicos, unha “caseta internacional”, etc. Viven e enfróntanse ás novas ofensivas do Estado.

Velaquí, brevemente, esta pequena rexión de Europa que, nalgún lugar, chegou a ser independente do Estado.

Nas próximas semanas varios zadistas acompañarannos.