As redes sociais han sacudido durante ano e medio a imaxe dun neno sirio morto nunha praia. O bebé era demasiado branco para os ollos europeos, máis conmovedor que os miles de nenos e adultos negros afogados durante anos no Mediterráneo.

Desde entón, a vella Europa que trata de manter a hexemonía económica explotando a inmigrantes e non chegados, pechou as súas portas con máis forza, concertinas máis estritas, valos máis altos, máis longas.

As mensaxes xenófobas mestúranse coas noticias sobre os ataques terroristas e os republicanos republicanos. Asumimos que os estranxeiros son máis perigosos, máis machistas, máis ladróns. Pinga a pinga a auga pode furar a pedra.

A isto respondemos con firmeza. Todos os cidadáns temos os mesmos sistemas e elites poderosos opresores e o discurso racista quere separar o poder popular por país: por cor, atomizar por idioma, opor e debilitar. Conque quedémonos.

Con todo, máis aló do discurso, temos pendente construír unha esquerda organizada mestiza que sexa reflexo da realidade dos nosos pobos e cidades. De momento, non conseguimos colaborar cos veciños con apelidos curiosos, non chegamos a eles. Para cando?

Unha reflexión sobre as xornadas Ongi Etorri Gernika 2017 que se celebrarán este fin de semana.