Escucha moitas preguntas sobre “Onde podemos aprender francés”.

A demanda é enorme e aínda que a escola Thot responda en parte, non o saciamos todo. Neste curso aceptamos 80 candidaturas, sabendo que temos 45 prazas. As prazas do primeiro curso enchéronse de 10 a 12 horas, para o segundo de 5 horas e neste último de 50 minutos! Contamos con profesores profesionais que están a propor cursos intensivos. Curso de 160 horas durante 4 meses. Ademais, colaboramos noutras necesidades da vida cotiá: administrativa, xurídica, profesional ou emocional. Cando están así no curso, as outras preocupacións ocupan menos espazo no espírito. A pesar de todo, non temos a pretensión de dicirlle que todo se arranxa.

Xa sexa con ou sen papeis, aceptan todos?

Para os indocumentados é máis complicado. De feito, nós estamos en contacto con aqueles que están en desfasamento por conseguir protección de asilo. É dicir, cos que reclaman o dereito á protección, cos refuxiados ou cos dublinistas, é dicir, cos que deixaron as impresións dixitais noutro país europeo ao entrar en Europa e segue o convenio de Dublín, onde teñen que realizar a solicitude de asilo. Si teñen rexeitamento ao asilo, ao final do curso estamos cos sen papeis, pero iso non é un problema.

Aínda sabendo que non se pode xeneralizar, cal é o sentimento dos inmigrantes que chegan a Francia?

Cada un ten o seu punto de vista e a súa traxectoria. Con todo, un sentimento bastante xeneral é que nunca se renden. Aínda que o viron e vivírono profundamente, sempre avanzan. Despois de abandonar o pobo, tras unha longa viaxe, enfróntanse á horrible fase de Francia. É impresionante e non nos podemos imaxinar no seu lugar. Ás veces quéixanse de que lles é difícil, pero sempre de pé. Algúns se enfadaron, porque ouviron que Francia é un país da liberdade e da igualdade, pero ao final non o viviron en absoluto. Outros din que desde que están en Francia todo vai ben, que atoparon persoas de ouro. Unha vez pregunteille a un que marcara en Francia e a resposta foi que os policías son honestos. Non podo dicir iso, pero hai que entender que viña de Afganistán, que pasou por Bulgaria e Serbia, onde a policía envía aos cans para matar aos inmigrantes. Os nosos alumnos son conscientes de todas as dificultades, ven un racismo que non aparece, pero tamén a solidariedade. Por suposto, para os que dormen no exterior é moi difícil, están incapacitados por esgotamento.

Si observamos os grandes medios de comunicación, pódese pensar que os franceses non queren inmigrantes.

Moitos nos aconsellaron que nos fixésemos caso cando creásemos Thot. Pero ao final, case nunca tivemos ataques, á marxe da expresión “Que facedes para os franceses que non saben o francés?” de sempre. A verdade é que fomos positivamente sorprendidos pola boa acollida que recibimos: Durante 40 días recadamos 66.000 euros grazas ao financiamento popular! Moitos nolo agradecían, porque lles demos a oportunidade de facer algo polos inmigrantes. Temos case todos os días solicitudes para ser colaboradores. Desde as institucións nunca sentimos desinterese. Por tanto, creo que, a pesar de todo, os franceses preocúpanse pola situación dos emigrantes. Aínda que se mencionen moitos dos adversarios, creo que son unha minoría. Pero dicir que o espírito de acollida é o predominante non quere dicir que non haxa inimizades.

Que futuro ves para os inmigrantes?

A verdade é que teño moito medo deles. Para empezar, porque non está claro que van dar as eleccións francesas. A pesar de que un partido non pode cambialo todo, é terrible. Estreméceme saber que Hungría detén sistematicamente aos inmigrantes. Os gobernos conseguen que pasen as políticas contra os inmigrantes. Por exemplo, antes a Mariña italiana sacaba do Mediterráneo, agora envíaas a Libia ou a Turquía. A taxa de aceptación da protección de asilo é do 30% e parece que en 2017 será aínda máis débil. O futuro non será alegre porque o ambiente vai empeorando ano tras ano. Cada vez son máis enviados aos seus pobos, a un pobo no que tiveron que fuxir.

Que facer ante iso?

Fronte a estas políticas terribles e a eses temas que non dominamos, dános seguridade que nós fagamos algo. Creando a escola Thot aprendín que cada un pode facer algo. Hai miles e miles de inmigrantes nunha situación realmente precaria e negra, pero tamén sei que algúns deles están na nosa escola e sairán, ou polo menos, nunha situación mellor nunha lingua concreta. Non hai que excitarse á altura do que digan os gobernos ou os seus detractores, ou ante a inmensa grandeza da necesidade de axuda. Todos podemos facer algo para axudar aos inmigrantes.