Hai unhas semanas fixemos un taller de libros tan enriquecedor como instrutivo na aula, traído por Nestor, compañeiro de Irun. Cantas terras necesita un home? Conto no que se relatan as fazañas da ambición insaciable de Pahom.

A pregunta era extraordinariamente interesante. Canto diñeiro fai falta para vivir? É dicir, ordenar, pagar facturas, gastar nenos, viaxar? Podo dicir un premio dun mes duns dous mil euros, fóra de aí paréceme un premio de proveito. Con todo, nos últimos tempos, o problema non se expón desa maneira: o club de transparencia, astucia ou de quen sacan centos de miles de euros da mesa, vende á persoa que gana uns 1.300, que o problema é un pobre home que cometeu un pseudo-fraude de 400 euros ás caixas de solidariedade. Coa ansia de cohesión, tal e como se definiu (relativamente) o inimigo común externo a través da pantasma do terrorismo, naceu o inimigo do pobo interior: o pobre, posto como adversario da clase media, cando algúns se dedican á fabricación de ladróns. E aí si que hai un problema. Sustento se se cree.

De volta, no medio dun capítulo de traballo, o iluminado estudante Antton exclamou: “Ese Pahom é como Fillon: sempre co traxe máis belo. Esta historia, Bea, non se pode acabar ben”. Andaba con destreza, polo menos no conto despois de moitas desordes socio-económicos e ecolóxicos, xa que Pahom, asfixiado pola ambición, estala. Pero nós non vivimos nos contos, aí está a cuestión.

O tribunal financeiro da PNF é probablemente a ferramenta máis produtiva e rendible creada durante o mandato de François Hollande. A moitos altos cargos de hoxe non queda traballo nin problemas para atopar un asunto. Parece que cada un ten algo que gardar, xa sexa un vestido ou un artigo de crítica literaria pago, xa sexa o beneficio de certos tráficos. Con todo, François Fillon non se ruborizaba ante a vergoña. Non a Fillon nin a outros candidatos que estean baixo a acusación.

Ninguén se estraña, xa que é sabido que os encargados (quitados os de moda maldita) non se compran con ceas copiosas. E canto máis alto sobe o nivel, máis altos son os números, máis duradeiros os intereses, as carreiras, os camiños cara ao poder, o diñeiro sobre o poder, o diñeiro sobre o poder. Fausto. Tampouco nos estrañaremos, arrepentidos, máis que devolver e retirar os roubos, para que gasten tempo en atacar a outros candidatos, anunciando cabinas negras ou os posibles dossieres que poidan aparecer.

Seis meses nos que o Estado francés está inmerso nun ambiente electoral: unha gran festa de mentiras. Pregúntome que diaños poderá votar o francés común, se máis aló reunirán forzas para fuxir da Fronte Nacional. E é que nas tres últimas presidenciais o argumento do final negro era o risco do FN, axitábase evitando mencionar pantasmas, programas e problemáticas, manipulando o voto, forzando. A subida do FN débese ás dereitas vendidas e á impotencia das esquerdas aliviadas. Hoxe é a impresión de que se burlan, confúndense e písanse nos electores. Os inimigos comúns non serán suficientes para mobilizarse nas eleccións.

A historia non acabará ben. Na elección: o ladrón, o mentireiro, o enfermo e o bobo.

Bon, son moi duro, e non me gustaría atribuír as consecuencias da abstención: Poutou pódese votar. É un traballador, digno e de bo humor, e, ai!, atópolle algo de encanto. E iso pode bastar para facerme moverme. Desgraciadamente para el, hai moito tempo que non se alzou ningunha onda en defensa dun vermello, o candidato das causas perdidas, a miña estrela.