Na primavera o bidueiro colle auga, libera os seus reservas e móveas aos ollos que durmiron durante o inverno. Estes, en espera, se desperezarán ao sentir o empuxe da suor e rebentarán de escamas abertas, onde as follas aparecerán acendendo unha nova puntilla e pondo unha árbore. Cando as follas se ensancharon á luz do sol, transfórmase a suor crúa que lle chega de abaixo a arriba, e nunha suor elaborada, envíallo de arriba abaixo, para que todo o ollo, rama, tronco, raíces, árbore poida botarse á superficie.

Aquí non temos costume, pero cara ao norte, onde o bidueiro é máis abundante que aquí, quérese recoller esa primeira suor de primavera. É doce; logo, cando o follaje da árbore comeza a traballar, a suor agréase.

No recentemente ordeñado, a suor é diáfano, puro, e un pouco doce dálle a suavidade da seda. Para celebrar a entrada na primavera, o novo ano utilízase como unha axuda para comezar cunha limpeza especial, tanto por dentro como por fóra: bebidas, complementos alimenticios, limpeza da pel e o pelo da cara... Tamén se chamou ao bidueiro “a árbore dos riles enfermos”. Unha vez fóra da árbore, por mor do seu azucre, empezará a ferver, como o mosto de calquera froita. A ebulición convértese nunha bebida alcohólica. Tamén se cocen, formando unha espesa jaropa.

Nos países fríos, onde o inverno parece inacabable, o paso da suor polo bidueiro é considerado como un milagre, sinal de que chega a primavera. Chámano “a árbore da sabedoría”.