François Ruffin naceu en 1975 na cidade de Calais, no norte de Francia. En 1999 fundou a revista Fakir, “enfadada con case todo o Cristo”. Os escritos foron denunciados en sete ocasións polas grandes empresas, ás que gañou en seis delas.Tamén colaborou con France Inter e Le Monde Diplomatique. É pai de dous nenos de 5 e 8 anos. Tamén é futbolista e ten escrito o libro “Como nos roubaron o fútbol?”.

2016 Merci patron! realizou o documental que presentamos nas páxinas de ARGIA: Jocelyne e Serge Klur, un matrimonio desempregado, chantajearán a Bernard Arnault, un oligarca culpable da súa impotencia, coa axuda de Ruffin e outros traballadores militantes. A película mostra a orixe escura das riquezas de Arnault, dono de varias compañías de luxo como Louis Vuitton, Moët-Chandon e Kenzo, e a súa implacable conduta cos obreiros.

A pesar de que en España –incluíndo Hego Euskal Herria- houbo poucas citas, en Francia 500.000 persoas viron nas salas Merci patron!, foi un fenómeno sociolóxico e en parte desencadeouse no seu ronsel o movemento Nuit Debout en marzo de 2016, cando miles de persoas decidiron ocupar prazas ao final dunha manifestación que os sindicatos tiñan organizada en París, como antes Occupy Wall Street e M-15. En Euskal Herria o movemento Gipuzkoa Zutik fíxoo eco no seu pequeno momento.

Con Merci patron!, Ruffin gañou o Premio César -se é en España- e tras presentarse á medalla pronunciou un discurso memorable ante as cámaras: “A miña película fala do que levaron a unha fábrica a Polonia, deixando atrás a miseria e o malestar de Cristo. E mentres nós conversamos aquí, a fábrica de Whirpool en Amiens, que produce secadores de traxes, está a sufrir o mesmo, porque a levan a Polonia. Hai quince anos xa estaba en Amiens, levaron lavadoras de roupa a Eslovaquia, leváronllo a Continental a Romanía, a Goodyear Polonia… Hai trinta anos que pasa en mobles, téxtil, química, metalurgia e todo. Por que sempre igual despois de trinta anos? Porque colle obreiros e estes non lle importan a ninguén”.

E continuou mirando aos profesionais do espectáculo: "Se fosen actores, postos en concorrencia con actores romaneses, o problema exporíase de forma inmediata. Hai xornalistas… Cando se tocan os impostos dos xornalistas, hai debates, artigos de opinión nos xornais. Pero imaxinemos que pase aos deputados, que din que os deputados non son suficientemente competitivos. Cada deputado francés costa 7.610 euros ao mes, mentres que un deputado polaco costa 2.000 euros ao mes. Pero un deputado de Bangladesh custa 164 euros ao mes! Imaxínache que un día se di: ‘Mañá temos que deslocalizar o Parlamento a Varsovia’. Os debates no Parlamento serían inmediatos e xurdiría unha proposición de lei. Hai corenta anos que iso é o que lles pasa aos obreiros e ninguén fixo unha proposta de lei”.

Ruffin terminou a súa intervención pedindo a François Hollande que “mova o cu” e prohiba vender en Francia as marcas que deslocalizan as fábricas.

Soldo de Deputado: 1.181 euros

Para celebrar o premio César foi visitar aos desesperados traballadores de Ruffin Whirlpool. Alí plasmou a súa oferta política de presentarse como candidata na plataforma conxunta Picardia Zutik –Picardie Debout– para o Parlamento de París. Para entón, os sindicalistas que Ruffin atopou nos últimos anos xa fixeran o traballo clandestino, conseguindo o consenso tanto da Fronte Esquerda de Jean-Luc Mélenchon como dos verdes ecoloxistas.

Falamos de eleccións ao Parlamento Vasco. Mentres Francia e toda Europa miran ás votacións presidenciais, a ver se finalmente se cumprirá o pesadelo de investir a Marine Le Pen como president... mentres tanto moitos outros preparan para os próximos meses, é dicir, como lehendakari, as súas políticas terán que pasar pola tamiz do Parlamento.

Que ofrece Ruffin? Para empezar, situouse no lugar do votante decepcionado polas promesas de todas clases: “Sen dúbida, gustaríame establecer como lei un ‘salario máximo’. Supresión dos tratados europeos que permiten a libre circulación de mercadorías e capitais. Fin do traballo precario. Incrementar o salario mínimo e as xubilacións até os 1.500 euros. Sexta semana de vacacións. Apoio ás pequenas empresas e non ás grandes. Creredes vós as miñas promesas? Terei a maioría no Parlamento? Dubidades e razoades”. Por iso, Ruffin asumiu tres compromisos concretos.

Un: deixará o seu escano se o 25% dos votantes solicítano. Dous: cada deputado ten unha bolsa de 130.000 euros ao ano para axudar a quen queira (650.000 en cinco anos! ), organizará un xurado que se encargará de repartir o diñeiro. Tres: como hoxe un deputado cobra 7.100 euros brutos ao mes (á parte doutras indemnizacións e extras), Ruffin cobra 1.181 euros ao mes ata que o salario mínimo elévese a 1.500 euros, o que cobra na revista Fakir.

“É urxente –di Ruffin nas conversacións– que a esquerda aterre entre a xente humilde, como nos caseríos nos barrios das cidades. Temos que atraer a quen se abstiveron da esquerda, desesperados dos socialistas, recuperar os votos de Front National, mostrar que hai outra maneira de mostrar o enfado e o rexeitamento desta Europa que non é o silencio ou o voto FN”.

Apoiado por un grupo de xente ilusionada coa candidatura de Picardie Debout, Ruffin visita porta a porta ás familias de Amiens, Abbeville e os barrios da zona. “Tal e como se mostrou na nosa película, cando tes problemas no traballo, ou cando estás en paro, é moi fácil recorrer ao racismo, atacar aos que están ao teu alcance, sexan inmigrantes ou perceptores de axudas sociais. Debemos facer comprender de novo cal é o verdadeiro responsable: o amo. Antes coñecíase, o dono tiña o palacio á vista de todos, a súa capela no cemiterio. Hoxe o traballador e o patrón que o estraga viven moi lonxe. Ver Whirlpool, a fábrica que pronto deslocalizarán de Amiens: os traballadores non saben nin quen é o xefe”.

Ruffin explicou aos obreiros de Whirpool: “Jeff Fettig gana o que cada un de nós apenas gañaría en 500 anos. E di que os traballadores somos demasiado caros!”.