Na sociedade occidental valórase continuamente a soberanía e a independencia, pero se abrimos un pouco o punto de vista darémonos conta de que nunha época da vida, noutra, todos tivemos a necesidade doutros, como a infancia ou a vellez. Temos que pensar que non só pola idade, senón tamén por un accidente ou unha enfermidade podemos necesitar aos demais en calquera momento. Deberiamos desdibujar a idea da persoa dependente e recoñecer que todos nos necesitamos mutuamente, e que todos temos dereito a unha vida sexual saudable.

Tamén as persoas con diversidade funcional, por suposto. En canto ao sexo, os pensamentos e actitudes sobre eles son escuros e asistenciais. A sociedade os asexua e non podemos esquecer que todos somos persoas sexuadas. Eles non saben moitas veces como vivir a sexualidade e nós axudámoslles a empoderarnos e a tomar as súas vivencias sexuais. A sexualidade é cambiante ao longo da vida, as experiencias e as sensacións dan a oportunidade de coñecer e aprender, e iso é o que hai que favorecer ás persoas con diversidade funcional.

Normalización e inclusión están da man. É necesario recoñecer que hai pluralidade de realidades e miles de variantes. Na sociedade temos moito que aprender tirando desa liña de traballo, por exemplo, aceptar corpos non normativos, ter en conta as próteses e os diferentes niveis de mobilidade, ampliar as posibilidades de comportamento sexual, ter en conta a integridade do corpo ou comprender de forma máis integral a sensualidade ademais da sexualidade.

Tamén é importante traballar coas familias e coas escolas. De feito, a sobreprotección pode limitar a súa sexualidade. A miúdo non se lles deixa espazo para a intimidade ou se lles prohibe coñecer o seu corpo. Coas persoas con discapacidade intelectual, por exemplo, créase rapidamente a alarma cando se masturban en público ou se tocan os xenitais. Pero si non ten intimidade, dificilmente poderá distinguir entre espazo público e privado. Por iso cremos que é imprescindible ensinar ás persoas usuarias non só a importancia da intimidade, senón tamén aos seus familiares ou achegados.

En xeral, a proposta adoita ter unha boa acollida; as familias teñen moito medo e o proceso adoita ser moi liberador e enriquecedor porque ven avances. Non digamos nada para os propios activos. Desde o momento en que son aceptadas como persoas, inician un proceso de empoderamiento e fórmanse a través dos seus vínculos e vivencias co sexo.

Nos últimos anos reivindicouse a figura dos colaboradores sexuais, a demanda é alta e, en consecuencia, cada vez estanse creando máis servizos. Con todo, aquí non está regulado. Falta coñecemento e sensibilización. A pluralidade considérase rara, o que provoca marxinación e invisibilidad. Nalgúns países europeos como Suecia, Alemaña, Bélxica ou Holanda este traballo aprobouse hai varias décadas, a maioría das veces subvenciónase con diñeiro público ou está integrado na sanidade pública. Temos moito que facer.