Anoitecer o domingo. Máis ganas de casa que de rúa. Pero viña Xabier Montoia e había que marcharse. Dicirse a si mesmos: “Merecerá a pena”. Había que porllo e saír á rúa, en contra do que o corpo lle pedía. “A quen se lle ocorreu facer concertos tamén os domingos?”, “Os domingos tamén valen para concertos?”.
O gasteiztarra chegou cunha formación de última xeración: Con Ibon Rodríguez á guitarra e ao piano, e Itziar Lertxundi ao cello. Pero o repertorio era inusual, especialmente preparado para o ciclo Izar & Star, composto polas súas cancións e versións. E tamén as versións, ligadas a un criterio concreto: non en inglés noutros idiomas, sobre todo como o reverso dunha escena anglófona. Cantou en castelán, catalán, portugués, alemán, galego, italiano e, por suposto, en eúscaro; inglés, só no título Non english, please.
Cando cheguei á entrada de Oihaneder, xa estaba a tocar o grupo: Tratábase dO Lavo, escrito por Rubén Blades para Héctor Lavoe, e como me decatei máis tarde, empezaron con isto á mantenta. Así falaba a primeira frase que ouvín: “Hoxe dedícolles mellores pregóns”. As intencións, claro.
Despois chegaron os Tambores de Fin de Ano no orixinal: trip-hop, con novo arranxo; Bertolt Brecht e Kurt Weill con Die Moritat von Mackie Messer, para os que como eu era até entón Mack the Knife; un romance galego elegante; un par de cancións que aínda non se publicaron; e outro formato máis Maria do Meroret Bonce. Até o clásico bailable Zugan Gogoa do final, así: versión, canción propia, versión...
Xa vin Montoia en tres ou catro formatos: coa antiga superbanda, primeiro presento Nin ez naiz... no Gaztetxe: coa axuda de dúas guitarras no Ala Bedi Taberna; cunha soa guitarra en IBU; e con este último formato, un par de veces. E en todas partes ben, con gusto. Nunca foi de primeira fila, nin de encher as grandes salas; pero tampouco de calar para a alegría dos afeccionados, nin de estabilizarse nunha fórmula e facer un bo intre alí.
Houbo quen dixo que o lugar non era o máis axeitado, que había unha chea de ecos e que non se ouvía ben. Vale, non é unha sala de concertos, é un gran patio de palacios con teito alto. Non se construíu especialmente para iso, pero gustoume que me dixesen que queredes, unha especie de eco que lle daba á combinación de voz cello guitarra.
Todo o corpo do domingo pola noite, a súa cabeza retardada, viuse perfectamente sobrecogido. Para terminar ou empezar a semana, non hai nada mellor que ter “pa pa ra ba pa pa” nos beizos.