As eleccións presidenciais francesas de 2017 son as máis especiais dos últimos 60 anos. Sen o inicio oficial da campaña, os expertos cualificárona de "sen éxito". A continuación, e coa cesión dos programas de candidatos para unha próxima ocasión, distínguense as seguintes eleccións:

1. 5. Na época republicana, os presidentes que acaban de terminar a lexislatura tiveron máis oportunidades de seguir gobernando, esta vez o único presidente firme na carreira é Marine Le Pen do Front National. É moi difícil de detectar quen compita con el na segunda volta. Os favoritos son François Fillon (Lles Républicans) e Emmanuel Macron (En Marche). Un acordo de esquerdas entre Benoît Hamon (Parti Socialiste) e Jean-Luc Mélenchon (A France insoumise) podería estimular a opción da esquerda abertzale a través dun acordo. A verdade é que, á vista das posicións de ambos, a opción é imposible.

2º Primarios: En Francia, as primarias nunca teñen a importancia que tiveron. Os primarios xogáronse nos partidos de dereita e esquerda (LR e PS), e ambos sufriron unha forte erosión. Si Nicolas Sarkozy non gañou –foi presidente–, Alain Juppé –centrista da dereita– anunciouse vencedor das primarias da LR. Corrompido polas conxecturas, Fillon foi o vencedor esmagando as enquisas. Pola súa banda, o PSN, que se negou a presentar a Hollande pola súa banda, fixo patente o seu triste mandato. O ex primeiro ministro Manuel Valls quixo suceder a Hollande, pero a liña socialdemócrata do PS, o aparello do partido, tivo que "recoñecer" que perdeu o apoio dos seus votantes. Hamon venceu. Para moitos do partido, un candidato que non dá a talla de presidente, é máis, nalgúns círculos políticos Hamon creou "a risa". As eleccións primarias celebran o V Congreso Nacional dos Deputados. Destaparon as carencias dos principais partidos que gobernaron na época da República.

3. O asunto de Penelopegate Fillon converteuse nun caso difícil para os franceses, tanto desde o punto de vista político como moral. Despois de que a revista satírica Le Canard Enchainé denunciase ao candidato de LR, Fillon, empregar aos seus familiares mediante falsos empregos, desatouse un ambiente de desesperación no Hexágono. As acusacións de corrupción exercidas polo ex primeiro ministro condicionaron a precampaña e perturbaron profundamente á dereita gaullista. Fillon enfrontouse con contundencia a quen lle opuxeron no seu partido. Con todo, a opción de LR perdeu moitos puntos con respecto a Macron, que se quedou fóra. Fillon insistiu en que Juppé substituiría a Fillon. Ultimamente, rebaixou o seu ímpeto inicial e mostrouse máis tranquilo ante a Xustiza. Despois de gañar as primarias, Marine era a única que podía facer fronte a Le Pen, pero o litixio contra ela supuxo un gran desgaste para ela e para a dereita. Fillon terá un seguimento da Xustiza ao longo da campaña, así como unha “pantasma”.

4. Dise que é a “conspiración” a que “manchou” a precampaña. En Francia non se ouviron en ningún momento acusacións da mesma magnitude que entre os candidatos. Fillon cuestionou a imparcialidade da xustiza francesa. Ao seu xuízo, esta campaña foi dirixida polos que controlan o aparello do Estado, desde o Elisio e Matignon, e polo primeiro ministro, Bernard Cazeneuve, aínda que de maneira indirecta. Os seus avogados cren que a xustiza foi "orquestrada" polos medios de comunicación para loitar contra Fillon polos seus dereitos. Só os cidadáns poden xulgalo, e iso farano a través dos votos, dixo o candidato de LR. Fillon acusou aos seus inimigos políticos de formar parte do seu "asasinato político". Un candidato á Presidencia do V non os tiña. Pór en dúbida as estruturas e os valores da República. Con todo, a maioría dos franceses cre que Fillon non só ha franqueado a liña vermella, senón que tamén atravesou a súa propia tumba.

5. Fenómeno Macron: En Marche é o partido político que ten que levar a Macron ao Elisio. “Que é Macron, de dereitas ou de esquerdas?”, preguntan os franceses. Macron non ten complexos, prefire o termo "rassement emblema", é dicir, ofrece a "concentración" de sectores de esquerda e dereita para saír da crise que vive Francia. Os esquerdistas acúsanlle de proliferación e de suplantar ao capitalismo liberal. Pola súa banda, a dereita tacha de irrealista a Macron e táchao de populista. Con todo, el é consciente de que para o établissement que xestiona a economía actual o seu perfil político é moito mellor que o de Fillon, Hamon, por suposto. Durante o mandato de Hollande, ministro de Economía, Macron abandonou o Goberno a tempo e emprendeu unha rápida carreira cara ao Elisio. Xunto a Le Pen, é o favorito para a segunda volta da Volta a España. A pesar de que ambos teñen que superar moitas contradicións e moitos obstáculos –a Le Pen primeiro e a Macron por último, a ambos lles acusan de facer un mal uso do diñeiro–, chegaron á porta da campaña mellor que o resto de candidatos.

6. Enquisas: os cinco candidatos mencionados non son únicos, hai polo menos outro cinco, e pódese presentar máis no último momento. As sondaxes sitúanlle entre o 1 e o 3% dos sufraxios, o que non deixa indiferente a ningún deles. Con todo, ao seu xuízo, as enquisas manipulan completamente á cidadanía. A maioría da poboación cada vez está máis convencida de que as enquisas e os medios de comunicación “manipulan” a vontade dos electores. O certo é que as enquisas foron anunciadas e os resultados dos comicios non coincidiron nos últimos tempos. O caso de Donald Trump. Nas primarias de Estados Unidos, as enquisas non prometeron ao actual presidente o apoio recibido por parte dos cidadáns. En Francia, unha "pantasma" parecida móvese polo aire.

7. O fenómeno Hamon é paradigmático. Parece ser que está chamado a superar o fracaso do socialismo real. Con todo, non é o candidato do PSE, ou polo menos non foi aprobado polos máximos dirixentes da formación até a data. Hamon substitúe a Valls e o partido esixe a Hollande que dea o seu visto e prace á mala política quinquenal que levou a cabo. Se Hamon fai iso, Mélenchon pode recibir moitos votos de esquerdas que lle apoian. Mélenchon, con todo, é para moitos o representante do déspota e jacobinista da esquerda. Moitos ex comunistas elixiron a Macron por el e a Hamon. A esquerda francesa tamén está afectada polo mesmo liberalismo que dominou o mundo.

8. Francia vive unha crise económica, social e política. A mundialización e a conflitiva situación en Oriente Próximo, entre o islamismo fundamentalista e o yihadismo, fixeron que o seu carácter se vexa desbordado. Por exemplo, o presidente turco, Erdogane, e o ministro de Exteriores, Cavusoglu, protagonizaron un mitin contra a Unión Europea en Metz. Din que en Europa o nazismo está vivo. A chanceler alemá, Angela Merkel, e os Países Baixos, entre outros, foron os protagonistas das súas palabras en Alemaña. Con todo, mentres a comparecencia dos mandatarios turcos foi prohibida en varios estados europeos, os franceses tiveron que escoitar no seu territorio insultos contra os turcos. O peso da comunidade turca en Europa –e en Francia- facilitou o “recoñecemento” do Goberno francés ás portas das eleccións. A crise e derívaa europea están a ter un impacto especial nas portas das eleccións –Europa respirou, porque o liberalismo venceu ao populismo de dereitas nas eleccións dos Países Baixos, rexeitando provisionalmente á “pantasma” Brexit. Con todo , o fenómeno Trump funciona como unha “pantasma” en Francia e en Europa. O inimigo da Unión Europea, Marine Le Pen, está a facer un bo uso deste efecto.