Para facer a vacina necesitamos dúas plantas: a vacina e a vacina. A árbore froiteira que se adapte á terra será a árbore da vacina: forte, grande, anano... A vacina tamén ten que ver coas características da árbore, pero sobre todo con como vai ser o froito.

A vacinación realízase a través do golpe de suor, que é o que vai pegar as dúas partes das plantas. As membranas dos dous inferiores da pel que transportan a suor deben colocarse un fronte ao outro. Traballo como cirurxián. Agora mesmo, o comezo da primavera é a época da vacina para o escarvadentes. Posteriormente, a vacinación do ollo realizarase no segundo sudoración de finais de verán, despois de moita calor. O obxectivo principal da vacinación é producir plantas clónicas, é dicir, obter copias idénticas da nai, fillas que dean os mesmos froitos que ela. Da semente obtense o case imposible mediante a vacinación.

A importancia deste traballo radica no nome que temos dunha árbore vacunal ou capaz de injertar: mentatzaga, mentuoina, eztitzaga, eztitzaga, momor, iñauska, iñauskaru, garrazta, edadega, branga, basatar, basea, arizkeki, versátil, enpelatu, injaka, txertaka, sestraka, makatza, arbola de makatzu.... Algúns tamén se utilizan para nomear árbores silvestres.

O edulcorante, o empastador, o edulcorante ou o vacunador xa ten traballo. Un traballo que durante moitos anos vai pegar ou frustrar a posibilidade de recoller o froito. Afía os coitelos!