É difícil –difícil– falar máis de temas abstractos e institucións impersoais que de persoas de carne e óso. Sobre todo si o tema adquiriu algunha vez aspecto tabú.

Unha cuarta parte dos ataques sexuais que sofren os mozos prodúcense en mans dos profesionais da Igrexa: o maior de idade sente compracido e o menor insultado. Hai tempo que a Igrexa necesitaba tomar medidas para evitar a dor e o morbo mediático de tantos individuos.

Cal é a razón para alegrarse e regocijarse polos órganos sexuais dos nenos? Que pasa cos maiores de idade en busca do pracer sexual no pensamento dos menores?

Haberá, como é lóxico, máis dunha resposta. Por suposto.

Con todo, no abuso sexual hai unha crenza estendida por parte do agresor, e é a de ser dono dunha razón maior que as demais. Abuso de autoridade, quizá. O abusador cre que ten máis razón para obrigar a alguén a que reflexione, para non sufrir excesos dos que poida ter o abusador. Deste xeito, a vontade do abuso, para o agresor, é subordinada ao abusador.

E esa é probablemente a razón pola que, como na Igrexa, abúsase de nenos e mozos nos vestiarios deportivos, nas escolas e nos recunchos descoñecidos da familia. Prepotencia.

Nalgúns textos que se escribiron citouse o celibato obrigatorio como fonte da enfermidade dentro da Igrexa. Os sacerdotes católicos non poden ter parella. E está claro que a represión sexual non pode dar bos froitos na sociedade actual.

Tamén se mencionou que a Lei canónica pode ser a de estudar coidadosamente outro apartado do fenómeno. Porque a Igrexa, como o exército, ten o costume de arranxar en casa, en lugar de facelo nos tribunais civís. Os límites entre o pecado e o delito non sempre están claros na institución relixiosa. E iso hai que solucionalo.

A Igrexa vai necesitar tempo para esclarecer o asunto. Pero non se pode alargar a cuestión ad eternum porque o pus vai recibir a ferida por completo. A sociedade esixe transparencia.

Ser cura, ser pai, ser veciño... é unha razón común para abusar do menor aquí e alá, na Igrexa e na familia, na escola e no club deportivo, o costume de non considerar ao neno como un ser completo: non é un neno, non é nada... é súbdito do maior de idade, quen ten que andar á súa altura.

Por iso os nenos ármanse nas guerras, por iso son mutilados, e por iso son condenados ás terribles faenas das minas, e por iso son violados. Crendo que se trata de bonecos dos maiores, monicreques.

Alguén ten que pagar os medos, as frustracións e as imposibilidades dos maiores. Esta é a gravidade da conta.