Condenáronche a un ano de cárcere. Como pasou estes meses?

Con incidencias. Detivéronme o 19 de maio de 2015, cinco días antes das eleccións municipais, no marco da suposta operación Armiarma III. Cando os meus avogados solicitaron un documento policial vimos que a operación era un lema publicitario do Ministerio do Interior que quería fomentar o medo.

Como lembra aqueles días?

Terribles. Non podía crelo. Fun apresado brutalmente polo cinco policías e encerráronme nunha cela deixándome incomunicado durante varias horas. Obrigáronme a comparecer ante o público, coma se eu fose o xefe dunha rede conspiradora. Tolemia.

Recibiulle por casualidade?

Por suposto, naquela época tiña 26 anos de carreira musical e o que menos esperaba era que me detivesen. Aprendín dúas cousas: por unha banda, a alegría de comprobar que todo o cantado nas cancións que creara até entón era certo. Até entón cantara moito sobre os límites da liberdade de expresión, e seguía dicindo o que pensaba sen que ninguén mo impedise. A outra, por suposto, foi terrible e emocionalmente moi dura. Aprendín moito os dous últimos anos.

A operación saldouse coa detención de dezanove dos presuntos membros de eta. Coñecíchelos?

Si, iso é: supostamente. De feito, ademais de non haber un ateigado policial, sei que na actualidade producíronse cinco detencións máis. Non se que pasou cos demais. Como dixen, todo foi un programa de publicidade, e utilizaron a miña figura coma se fose o gurú dunha rede que enxalza o terrorismo. Por suposto, esa acusación, ademais de graciosa, é absolutamente falsa.

Cando a sentenza chegou a mans do xuíz, este non viu delito. O fiscal, pola súa banda, interpuxo un recurso contra a sentenza da Audiencia Nacional. Que opinas?

O fiscal Carlos Bautista. En 2014, a Audiencia Nacional advertiulle de que se burlou dos seus compañeiros a través dunha falsa conta que creara en Twitter. Ademais, mutouse: pasou de ser un fiscal progresista a ser ultraconservador. E dáme a sensación de que utilizou este caso para limpar o seu proceso. De feito, non só interpuxo un recurso, senón que ademais ampliou o delito de inxurias contra o rei, co que a Audiencia Nacional pide catro anos de cárcere.

Que pasou despois?

O delito de insultos contra o rei non foi estimado, pero ao manterse o delito de enaltecemento do terrorismo celebrouse o xuízo. Acudinme na Audiencia Nacional e eximíronme da súa inocencia, pero o fiscal volveu recorrer. Curiosamente, o Tribunal Supremo, a pesar do voto particular do maxistrado Perfecto Andrés, declarou un ano de prisión que son culpable de enaltecemento do terrorismo. Por suposto, esta decisión tomouse por capricho; tal e como prevé a lexislación, nunca se pode xulgar un delito sen ter en conta o contexto. E o Tribunal Supremo nunca me chamou para explicarme a situación.

Que foi da sentenza?

Presentaremos o recurso de incapacitación ante o Tribunal Supremo, e posteriormente recorreremos ante o Tribunal Constitucional. Segundo el decida, iremos ao Tribunal de Dereitos Humanos de Estrasburgo, onde, sen dúbida, contaranme. Unha vez máis, o Reino de España vai quedar un pouco decepcionado. Pero o máis grave é que, ademais da indefensión que me afectou, todos estes anos está a utilizarse esta sentenza como xurisprudencia dos delitos de enaltecemento e humillación que chegan á Audiencia Nacional.

Entre os últimos delitos, o de Valtònyc é un dos máis graves. Que tes que dicir?

Bo, é unha vergoña. Dixéronme que as primeiras oito páxinas da súa sentenza serven, polo menos, de fundamento á xurisprudencia sentenciada polo Tribunal Supremo. É preocupante que se lle impoña unha pena de tres anos de cárcere por crear unha canción a un rapero Rap. Sen dúbida, un feito inaceptable na lexislación europea.

Como ve a saúde da liberdade de expresión hoxe en día?

Enterrado. O peor é que nos últimos quince anos creáronse leis para limitar a liberdade de expresión. Desde o Pacto contra o Yihadismo, pasando pola última reforma do Código Penal, até chegar á Lei Mordaza. Existe unha discriminación total entre as opinións e os noviformistas relacionadas co Goberno de España. Estase criminalizando a ideoloxía, aínda que a liberdade de expresión debería ser un dereito fundamental.

Valtònyc e despois do teu caso, Urdangarin, por exemplo, liberouse da pena de prisión...

De maneira evidente, no poder dos xuíces hoxe en día existe unha inxustiza comparativa evidente. Os noviformistas que nos opomos ás ordes que o poder quere impor estamos totalmente criminalizados. Unha e outra vez tentan converter as nosas declaracións en delitos, sobre todo porque a lexislación é bilateral para garantir este tipo de situacións. En España utilízase o delito de odio para relacionar e procesar a artistas, cantantes, escritores e opinantes cun terrorismo que xa non existe.

Estes ataques, ademais, van en contra da promoción da cultura.

As xeracións vindeiras queren educar aos poderes nunha total ignorancia. Desde o momento en que se abandona a materia de Filosofía resulta evidente o desinterese pola liberdade de pensamento e expresión do público. Están máis interesados en promover pensamentos que non sexan capaces de xulgar libremente a dureza da realidade, pensamentos sen criterio… En definitiva, condicionar a reflexión é o día a día de todo réxime autoritario e en España, desgraciadamente, estamos nese contexto.

Vostede oponse á paralización do autobús da campaña de Faiche Ouvir. Por que?

Aquí e alá, porque estou en contra de que se limite a liberdade de expresión. A liberdade de expresión debería ser o garante de toda democracia; a tolerancia e a capacidade de escoitar cousas que non nos gustan son os cimentos dunha cultura democrática. Por iso, pareceume fóra de lugar vincular a mensaxe da campaña de Faiche Ouvir co delito de odio. O delito de odio leva unha pena de prisión, e neste caso eu creo que si a sanción é necesaria, debería ser administrativa ou mediadora do dereito civil. Pero nunca desde o penal, senón estamos a alimentar o ataque constante que estamos a sufrir contra a liberdade de expresión.