Vostede é italiano pero desde 1990 vive en Barcelona. Como lembra a infancia?

Perdóeme, pero xa non son italiano. Vinte anos de monocultivo de Berlusconi destruíu o pobo e non poderá recuperalo. Son turín e a adolescencia foi moi dura alí, máis que a infancia. O peche de Fiat supuxo un contexto negro; diría que Bilbao tamén viviu unha situación similar á de Turín. Sucedeu en moitos sitios, as cidades industriais fóronse abaixo, as comparecencias que organizabamos para acabar cos despedimentos masivos das empresas non servían para nada, e aínda por riba, a heroína meteuse nas entrañas da sociedade… Eu aprendera francés e axiña que como cumprín 18 anos funme a Francia.

Francia a Cataluña. Por que elixiches Barcelona?

Ser activista en Italia era moi duro. As mafias e a corrupción non deixan lugar ao activismo. Alí pelexas, pero fracasas unha e outra vez. Tiven que deixar Francia por problemas persoais e tiven claro que vin a Barcelona desde o primeiro momento. Aquí a loita achega resultados. En fin, lin moito do movemento anarquista de aquí, e a medida que cheguei vin que esta ía ser a miña casa.

Catro anos despois da súa chegada a Barcelona, creaches o lugar que nos propós para a entrevista: Compañía Conservas.

Fuxín de Francia porque a miña parella me pegaba. En Barcelona non tiña nada, un só amigo e un gran desexo de ser libre e dar forma a todos os meus proxectos, iso si. Non coñecía a ninguén máis e buscaba casa e lugares para actuar, por casualidade, recollín un patrimonio familiar e decidín comprar este espazo, da compañía Conservas. Ten dous pisos; no alto arranxei a vivenda e na planta baixa, o teatro. Vivín aquí sete anos. Aos poucos fun coñecendo á xente e organizando varios ciclos. Co tempo converteuse nun espazo de referencia.

A arte acompáñache desde pequeno, e o activismo desde cando?

Desde que teño memoria, é natural. A miña familia estaba completamente politizada e encollinme nese ambiente. Por exemplo, aínda que eu era ateo desde pequeno, na escola ía a clases de relixión para levar as miñas reivindicacións á aula. Pobre profesor meu!

Volvamos a Barcelona. Cando e como xurdiu Xnet?

En 2006 censuráronme un vídeo que fixen sobre a vivenda. Tivo un gran éxito e A Caixa pediu a Youtube que o anulase. Este feito foi o que me impulsou a loitar pola cultura libre. Cambioume a vida: descubrín que a rede era o camiño para o activismo e a democracia do futuro. Froito desa reflexión, comecei a buscar un grupo que me axudase a encarnar o Proxecto Xnet. Entre as iniciativas que puxemos en marcha, no M15 propúxose auditar aos banqueiros, e o caso de Rodrigo intre pareceume tremendo. Fixamos un calendario e empezamos a traballar.

Vostedes destaparon algúns casos de corrupción, como os cartóns negros. Que opina da sentenza que acaba de saír?

A sentenza alegroume, pero non o feito de que non houbese ningún ingreso en prisión preventiva. Está claro que é un privilexio que teñen a man os de boa casa. Bo, a maior satisfacción pola sentenza é que se está cumprindo o calendario que escribín naquela época: En 2014 prevía que intre ía perder prestixio e cumpriuse; e en 2017 prevía unha pena de cárcere, que tamén se cumpriu. Estamos contentos porque comprobamos que merece a pena loitar e aínda que o medio que publicastes tende a menosprezar o noso traballo, fomos nós os que fixemos pública esta cuestión.

Cumprirase a sentenza? Aínda que a sentenza de Urdangarin deu unha condena de seis anos de cárcere, vaise a librar...

A sentenza é moi tranquila. Saíu o mesmo día que Urdangarin para encubrir o resto das corrupcións, e o fiscal deixou fose algúns dos delitos que descubriramos nós. Por tanto, atópase aberto e é posible que ao final deste proceso tamén haxa unha absolución. Aceptamos a situación e seguiremos traballando até o último día para evitar que o relato que queren impor esténdase á sociedade.

Foi segundo do Partido X nas listas para as eleccións europeas de 2014. Como o viviches?

A televisión ten unha forza enorme, e Podemos contaba co apoio da televisión. Foi unha boa estratexia, pero coidado, roubaron un espazo que nunca tiveron. Ningún de Podemos estivo no M15; o 10% é boa xente, pero o resto son persoas que non senten ben satisfeitas cos movementos sociais. Bo, nós fomos inocentes por crer na lei electoral. Pero estamos moi contentos co experimento, xa que aprendemos moito.

En que está agora o Partido X?

Non temos intención de volver presentarse ás eleccións, pero o partido está vivo. O noso reto é que a estrutura sexa un modelo de cambio. E é que as estruturas dos partidos están preparadas para orientar aos políticos cara ao egoísmo persoal. Por iso fomos anónimos ata que nos obrigaron a presentar a lista. Seguiremos traballando para manter vivo ese modelo que necesita a democracia do futuro.