Ao cinco anos xa diagnosticara autismo. Non tiña sinais evidentes, pero percibiamos algo. Co paso do tempo, cada vez víase máis claro que tiña algo especial. Ao final diagnosticáronlle a síndrome de Asperger, pero tivemos suficiente traballo para diagnosticar correctamente. O fenómeno do autismo apenas se coñecía naquela época e algúns psiquiatras non tiñan coñecementos suficientes.

Dentro do Trastorno do Espectro Autista, a Síndrome de Asperger é unha das enfermidades máis leves. Ramón non ten atraso intelectual. É capaz de falar e de razoar. Con todo, ve a realidade con outros ollos e ten dificultades para desenvolver adecuadamente as relacións humanas en determinadas situacións. Na escola, por exemplo, pasouno moi mal. Ten memoria fotográfica e aprendeu a ler antes que os demais nenos. Ademais, falaba de temas que para un neno da súa idade non eran normais. Aí xurdiron as tensións e a relación foise deteriorando.

Ao final, durante a etapa de Primaria, sufriu acoso escolar. O resto dos nenos abandonábao. Esta experiencia, como é normal, causoulle un gran dano. A integración saíulle moi cara ao noso fillo. É moi bonito confundir a un neno que ten un problema co resto, pero para iso necesitas un profesional que saiba xestionar a situación. En caso contrario, só se producen danos.

No caso de Ramón, os profesores non tiñan a formación necesaria para traballar cun neno con autismo. Desde entón realizáronse avances neste campo, e cremos que hoxe en día os nenos con autismo teñen máis oportunidades. Neste sentido, cabe destacar o traballo que realizan as asociacións de autismo. Ramón traballou no seu día nunha sociedade de Bilbao e veulle ben para afacerse ás situacións da vida cotiá.

Na nosa opinión, nestas asociacións e centros atópase a clave do desenvolvemento das persoas con autismo. Nela axúdaselles a desenvolver a vida social, e iso é o que realmente hai que fortalecer. Non hai outro camiño para a correcta integración social destas persoas. Ofrecer unha formación adaptada ás características de cada un pode aumentar moito a súa independencia e, en xeral, a súa calidade de vida.

O obxectivo é ser persoas independentes nas grandes. É moi triste deixalos nun recuncho unha vez que cheguen. Agora estamos nese transo. Estamos moi preocupados porque non sabemos o que lle vai a pasar ao noso fillo cando non estamos ao seu lado. Non vemos nada claro o futuro. Onde vai estar? Con quen? sente a gusto? Non atopamos respostas a estas preguntas.

As institucións non nos ofrecen alternativas. Parece que a única posibilidade é entrar nunha residencia, e nós non a queremos para Ramón, porque sabemos que non sentiría cómodo. Por iso, consideramos que as institucións deberían ampliar o abanico de alternativas. Hai moita xente cunha formación axeitada, polo que só fai falta que as cousas se organicen correctamente. Pensamos que aí está a solución.