Pasou a maior parte da súa vida entre Baiona e Uztaritze traballando no xornal Basque-Eclair, a maioría dos secretarios, pero de cando en vez publicou artigos para satisfacer a tirada de lectura dos vascos de outrora. Hai que dicir que naqueles tempos o costume de lerse era forte na sociedade… e era pioneira en todos os campos que abordaba: xornalismo, radio e literatura, sen xamais encollerse de ombreiros.

Era un actuante na sombra, que en certo xeito o pasaban as cousas vascas e os nenos vascos, que se movía en silencio e na humildade que correspondía ás mulleres de entón, rompendo unhas liñas bastante humilladas. Porque poucas mulleres se fixeron famosas ao longo da historia da palabra setentrional, á parte de Maddi Ariztia de finais do século XIX e Madalena Jauregiberri de Alos, á que Marijane pertencía. Na dilixencia, utilizaba pseudónimos para asinar escritos, como Andereño ou Atalki, como garantía de seguridade polo seu anonimato.

Cando eramos nenos, a colección Txori Kantaria que nos enviou o tío de París en Nadal, coas súas poesías salvadas da súa pel verde, poríanos o entusiasmo do eúscaro, convertendo en mitos elementos da nosa contorna natural como a choiva, a neve, os paxaros, os lapines, as montañas e os ríos. Máis tarde, da man da asociación Haize Garbia, fixémonos eco dos dous tomos do Dictionnaire Basque pour tous para tentar suavizar as duras oracións das nosas oracións.

A mirada de Marijane Minaberri, a coqueta e a determinada non a vemos máis que nas fotos que xa vimos. Por exemplo, nun número da serie imprescindible para os viaxeiros. No semanario Herria non tiña medo de responder sen vello a Ezponda falando co bertsolari do lugar das esposas, ao contrario. Por humilde que sexa, pode ser curioso.

Ás veces penso que Marijane Minaberri abriu a porta á xeración de mulleres escritoras e mulleres de praza que creceron hoxe no norte (e tamén no sur, porque a situación non era mellor). A tangibilidad da reflexión axítame esta mañá orfa.

Marijane, cantando agora nos nosos corazóns!