Por fin logrouse ese obxectivo. O monstro de cemento continúa na cala de Basordá sen desmontalo, e esta tolemia nuclear é agora un silencioso testemuño da falta de responsabilidade e da ilegalidade.

A central de Garoña púxose en marcha en 1971 e cumpriu 40 anos en 2011. Agora está á espera da decisión do Goberno do pp de prorrogar a súa vida polo menos até 2031. No Parlamento español, os partidos da oposición mostráronse contrarios á reapertura. O Goberno Vasco, o Parlamento Vasco, as Xuntas Xerais e a sociedade vasca en xeral, mostraron o seu rexeitamento a esta pretensión. E un goberno democrático ten que facer súa a vontade da cidadanía. Pero a experiencia dinos que moitos gobernos, como agora os españois, non o respectan.

Ante a ameaza nuclear que xera Garoña, sería inevitable, porque temos un amplo consenso antinuclear en Euskal Herria, empezar a coser unha gran mobilización. Si o Goberno, o Parlamento e as institucións vascas din que están en contra da reapertura de Garoña, que se poñan á cabeza desa manifestación. Hai xa moitos anos que conseguimos parar totalmente Lemoiz coas mobilizacións, agora podemos conseguir o mesmo con Garoña, que non é unha cuestión de Burgos, que afecta de cheo a Euskal Herria. Para os antinucleares doutros países do Estado español tamén pode ser un símbolo de solidariedade –non esquezamos as centrais do Estado francés–, xa que a parada de Garoña pode ser un bo precedente para o peche das centrais de Almaraz, Ascó Cofrentes, Vandellós II e Trillo.