ABAO volveu aos camiños de calidade de sempre. Grazas! Aínda lembramos o inesquecible Cenerentola que ouvimos en novembro, e non no bo sentido. Neste caso, recibimos unha sorpresa en contra. Trátase dun stiffelio gema que se programa en moi poucas ocasións. Esta é a primeira vez que se representa en toda a traxectoria da ABAO. Podería ser unha obra de pouco interese, e por iso non habería moitas ganas de que se puidese escoitar, pero despois de gozar no Palacio Euskalduna da produción entre o Teatro Rexio di Parma e a Ópera Montecarlo, podemos dicir que Stiffelio é un gran bocado. Non é moi longo, dura un par de horas se non contamos as pausas e ofrece un cóctel de sentimentos moi atractivo: amor, deslealdade, loitas internas entre os desexos persoais e os requisitos sociais do protagonista Stiffelio, un concepto diferente do amor de cada protagonista. Verdadeiramente interesante. E, por encima de todo, Verdi é o mellor neste título. A abertura é verdadeiramente brillante e luminosa como punto de partida, e tanto a aria da obra como algúns números do coro pódense situar entre os momentos máis belos de Verdi.

Ademais, nesta produción da ABAO contamos con solistas de luxo para redondear a actuación. Tanto a voz do tenor Roberto Arónica como a da soprano Ángela Meade adáptanse perfectamente aos roles de Stiffelio e Linaren, dando ás interpretacións o brillo e a textura necesarios. Iso si, ningún dos dous son expresivos sobre o taboleiro. É dicir, escoitamos voces fermosas, flexibles, cheas de sentimento, pero quizá por unha mala dirección escénica ou por certa rixidez dos cantantes, non ofreceron credibilidade interpretativa.

Ángela Mead sorprendeu aos seus oíntes. Oh celo!, dove son io? ou Tosto ei disse! A che ascenda, oh Deu clemente foron momentos marabillosos. O soprano canta con facilidade, ten unha voz redonda e poderosa, conseguiu grandes aplausos. Doutra banda, o barítono ruso Roman Burdenko realizou un Stankar espectacular. A súa voz era extraordinariamente fermosa e interpretara o papel do pai de Line. O director Francesco Ivan Ciampa falou con delicadeza. En realidade, o aspecto musical, verdadeiramente mundial, compensou a debilidade interpretativa ou a escenografía pobre/minimalista. A Orquestra Sinfónica de Bilbao e o Coro da Ópera de Bilbao, como sempre, son efectivos.