Ambientada nos bosques do Oeste norteamericano, desde as primeiras escenas da película coñeceremos outros EEUU con esta película: unha fermosa paisaxe natural, unha cultura anarquista, un cidadán crítico e unha forma de vida alternativa no corazón do capitalismo.
Non serei eu quen descubra as curiosidades cinematográficas de ninguén. Só o tema e a formulación merece a pena, a crónica. Na selva, Ben e as súas familias de seis fillos constrúen o seu paraíso a partir da soberanía plena. A nai, pola súa banda, sofre unha enfermidade mental bipolar que lle manterá no hospital durante os últimos meses. A perda da nai traerá o cambio á familia. Porque se van a despedir del na cidade.
E aí poranse de manifesto as contradicións duns e outros. A película vira ao redor de once liñas de vida: alimentación, relixión, opulencia, cultura militar, falta de cultura, medicamento e industria farmacéutica...
Unha pregunta importante pode observarse no pai de Ben (Viggo Mortensen): que é preparar aos nenos para a vida? A preocupación de todos os pais e nais, que nos leva á competencia permanente na cultura capitalista, si os demais o fan “polo si ou polo non”, a ter “polo si ou polo non” o que outros teñen...É unha
gozada ver na película que educación fai o home que ten claros os valores cos seus fillos e fillas en casa. Que tipo de educación, que tipo de coñecemento e que competencias desenvolve na vida cotiá. Como conxuga corpo, dialéctica crítica e espiritualidade.
Con todo, as circunstancias van complicar a vida á familia. E poráselles á vista os riscos de estar tan separados da tendencia social. O risco de morrer, o risco de ser castigado, o risco de perder nenos... e os pensamentos bipolares da nai reflectiranse no resto de protagonistas. "a vella Kaká, empeza a ver unha película de esquerdas e as alternativas van ser imposibles?", témese a si mesmo o espectador.
Só diremos que o final coincide cos valores e expresións revolucionarias que a película resaltou unha e outra vez.Na
miña primeira visita ocorréuseme un pequeno “Pero”: que a familia é a única colectividade da película. No corazón do capitalismo, Ben organizou unha vida anticapitalista en familia. E o resto da familia, a nai, derrubouse ao fallar. Aínda que o final está lonxe da desesperación, en ningún momento cambia o modelo de colectividade. Non hai amigos que vivan de maneira similar, nin aldea, nin comunidade, nin movemento, nin cuadrilla... E nesta familia, naturalmente, o meu pai ten autoridade sobre todos eles. Un poder que xestiona con bondade, escoitando aos demais e respectando a cada un deles a súa natureza e as súas diferenzas, pero patriarcal na súa raíz. A película supera durante moito tempo os estereotipos, a división do traballo e as actitudes de xénero que estamos afeitos, pero o pai tamén está aquí.