O verde chámame a atención no outono. As árbores non podían quitarlle o follaje. Agarrarse á dozura do outono, mentres as follas se afanan, golpear e asollar, facendo reservas. Para pasar o inverno con tranquilidade e volver á vida na primavera. Incluso o frío de xaneiro fixo que algunhas árbores se desperdicien...
O final do verán foi o dos vermellos, cun final espectacular. Vin aos máis vermellos de todos os tempos. É unha gran variedade de plantas vermellas. Antes de que a folla volva ás raíces, hai que baleirala dos alimentos, e na súa mudanza cambia de cor: amarelo, amarelo, amarelo, amarelo, amarelo, amarelo, vermello... Entre o vermello e o vermello hai inmensas extensións, pero ata que o frío chegou polo púlpito ruborizouse e cando o inverno se volveu vermello as plantas ruborizáronse, moita dor!
O inverno vermello ha blanqueado as plantas. As plantas cubríronse de xeo, cristais, xeo, xeo, parede, culler e carruajes, porque, onde non ocorreu? Magníficos cristais foron tendidos nas esquinas das follas das plantas pola mañá e pola mañá, branco! As ramas dos arbustos tamén desenvolveron formas rechamantes, en forma de ventos débiles, de néboa, envexosos polo tamaño das libélulas. Son transparentes, a nosa avoa chama branco ao transparente... E todas as plantas non puideron levar o tamaño do frío e moitas sufriron graves danos até o punto de que as follas se volveron moi pálidas.
Non se ha ennegrecido moito. Vin unhas poucas follas ennegrecidas, como as da rúa (Zantedeschia aethiopica). Na miña opinión, non porque sexa un xeo negro, o xeo colleu as súas follas redondas e xeounas por dentro, o que golpea e rompe os tecidos da folla e ao día seguinte aparecen negras, derrubadas.
O inverno trouxo un novo tempo, alargou a luz do día e animou o baile de cores.
O día excede a noite co equinoccio de primavera. Este ano ocorreu o 20 de marzo, ás 22:59 horas, abrindo a porta da primavera. O prefixo Eki significa o mesmo. Até entón a noite fora máis longa. O día e a noite tiveron doce horas. Desde entón o día alárgase e a noite... [+]
Hai moito tempo que o tempo está na nosa liña, pero o clima é relativamente recente. Non hai que aclarar demasiado o que é o cambio climático. Explicar que é a paisaxe si é unha necesidade máis vermella. Está en plena actualidade organizar conferencias, mesas redondas... [+]
É o momento de recoller os froitos e polos en camiño ao lagar. Pera (Pyrus communis), mazá (Malus x domestica), uva (Vitis vinifera)... Parece un camiño curto e rápido, pero hai que traballar unha chea de rodeos e as súas variantes ata que o froito se converta en mosto e... [+]
No País Vasco a agricultura é a historia da colonización permanente. Como en todas partes. Antes non se cultivaba a terra; antes non se sementaba a colleita; gozábase do que antes non se comía. Trouxérano todo doutra parte. Moitas destas historias foron escritas polos... [+]
Volvendo aos viños que se elaboran cos cultivos, a madreselva esquerda (Humulus lupulus) é conservadora e agregadora de cata amarga. A unión de cultivos e madreselvas produce moitos sucios chorros, especialmente nos países da cervexa. Un amigo acábame de explicar as... [+]
Na nosa casa coñecémolo co nome de madreselva (Humulus lupulus). De feito, traballouse a torto e a dereito nas ribeiras do río do noso país, coincidindo coa expansión da cervexa. Aprendemos que se lle chama tamén lagosta, cervexa, cervexa, verruga e herba á esquerda... [+]
A primavera tróuxome o tema ao nariz. C. traballaba en diversos centros de investigación de Nova York. Bushdid, M. Oh! Magnasco, L.B. Vosshall e A. Un artigo publicado polos científicos Keller en marzo de 2014 no prestixioso “Science Magazine” produciu un gran balbordo. O... [+]
Terminan os curiosos días interanuais, os que se comen e beben das emanaciones da terra. Comerei do mellor ao mellor. Supostamente. Botellas de cava e champaña pesadas son fáciles de bailar. Aínda que hoxe en día son de todo tipo, antes era a sidra do outro barril. Cando a... [+]