Moitos esperaban que Barack Obama, ao asumir o cargo de presidente de Estados Unidos, cambiaría profundamente a súa política interna e a do seu país. Entre as promesas que anunciaramos, estaba a vontade de acabar coas guerras e moitos cremos.

Barack Obama é unha parella de pais que queren para o seu fillo: unha persoa de boa educación, intelixente, amable e esvelta. Coma se todo isto fose pouco, baila moi ben! A primeira vista, Obama é un político de namorarse, que se non lle pregunten aos que lle deron o Nobel da Paz. Non levaba un ano no cargo cando o recibiu, pero para entón xa contaba con George W. O sorriso de Obama, que recuperara o prestixio ianqui, afundiu a Bush. O presidente tiña o flow.

O éxito foi especialmente en Europa. O vello continente segue sendo moralmente moi elitista. Convencéronnos de que a nosa civilización é a máis democrática, a máis desenvolvida e culta do mundo. Por iso, á nosa elite non lle gustaba George W. Bush, ignorante, estúpido e vagabundo, tiña as súas formas. O tempo demostrou que os países da vella Europa non tiñan unha discrepancia fundamental coa política internacional belga, guerrilleira e imperialista, senón coas formas.

A política internacional de Obama foi a continuación da anterior administración, que negou calquera indicio. Son moitas as persoas dos equipos de entón que fixeron a carreira con Obama, dous exemplos paradigmáticos son Robert Gates e Vitoria Nuland. O primeiro deles foi nomeado secretario de Defensa (ministro) durante o mandato de Bush e continuou no cargo con Obama até 2011. Nuland, pola súa banda, pasou de asesor con Dick Cheney a viceministro con Obama na Secretaría de Estado (Ministerio de Relacións Exteriores).

Así as cousas, Obama deixou a Bush case como un boy scout. O primeiro bombardeou sete países, o segundo bombardeou catro. Pero as diferenzas reais pódense atopar atendendo ao número de bombas e ataques aéreos. Bush lanzou máis de 50 ataques a través de drones, mentres que Obama lanzou máis de 500 ataques aéreos. Para o líder demócrata, a violación da lexislación internacional parecía un hobby, como o lanzamento de bombas, que só en 2016 lanzaron 72 bombas diarias. Por outra banda, non foron poucos os golpes de estado que apoiou e/ou fomentado, nalgúns casos nin sequera tentou esconderse, dixo nunha entrevista na CNN que o cambio de réxime en Ucraína foi negociado por eles mesmos (non faltaron eufemismos belos).

Con todo, parece pouco si compárase co caos que creou o de Ucraína en Oriente Medio. Coma se dun mal chiste tratásese, todas as conspiracións sen probas sobre a presunta inxerencia de Rusia nas eleccións de EE. O silencio apoderouse dos medios de comunicación occidentais cando os doantes de Clinton informaron de que Estados Unidos armou á o Nursa (Al Qaeda) e que os seus aliados, Qatar e Arabia Saudita, fixeron o mesmo co Isis. Algo parecido ocorre coa filtración dunha entrevista realizada polo secretario de Estado, John Kerry. Kerry deixou claro que Estados Unidos está metido de cheo na guerra de Siria, coa intelixencia militar e apoiando ao islamismo radical. Pero vai máis aló, confesou que o ISIS deixouse "reforzala" á mantenta. Con todo, non importa, Obama é guay e, por tanto, tivo a tranquilidade de empregar os seus exércitos e o terrorismo para cambiar o réxime dos países soberanos do mundo e polos ao servizo de Occidente.