Desde a súa aparición en público en 2009, o incansable grupo Vendetta percorreu unha infinidade de quilómetros. Eses quilómetros tamén son vivencias.

O que levan na mochila está a exporse aquí e alá. Así, o Quinteto, a pesar de crear o ska de raíz, sempre tentou reinventarlo e traballar diferentes sonoridades: ska, rock, latino, medias tempos, hit!...

Por que decidistes facer unha triloxía? Que historia hai detrás? Que obxectivo ten?

Ao expor a triloxía dos videoclips pretendeuse facer algo que non era habitual: dar máis, unha volta máis. Tamén quixemos que os vídeos, individualmente, sexan espectaculares, algo “moderno”, con efectos, como no caso do disco Bother.

Quedamos moi satisfeitos co traballo realizado pola produtora Taom. En canto á historia, e si vistes o primeiro vídeo, aparece unha cápsula que está a man. De aí vén a triloxía. Que conservará esa cápsula?

Como estruturaredes a triloxía?

O primeiro vídeo está na rúa desde o pasado mes de novembro. Fixemos unha presentación especial no Kafe Antzokia de Bilbao, onde se puideron ver o tres vídeos. As outras dúas están feitas desde hai moito tempo, e a segunda é liberada en breve. Terceiro máis adiante.

Bother. A quen queredes molestar?

Queremos axitar as conciencias, os pensamentos de cada un. A xente ten que pensar, mobilizarse e implicarse na sociedade. Hoxe en día, todo está a volverse moi individualista, a sociedade non reacciona.

Que che vén á cabeza por primeira vez ao pensar na creación e desenvolvemento de Bother?

Moito traballo en pouco máis dun ano. Moitos grupos fan unha pausa para compor e gravar, pero ese non é o caso de Vendetta.

Nós adoitamos compor, ensaiar, gravar vídeos e todo iso mentres estamos de xira, sen parar. Gústanos este punto de tolemia.

A estética do disco é futurista e apocalíptica. Que quixestes representar, un estado policial inspirado no medo?

Uf! Porque me soa ese “Estado policial baseado no medo”, demasiado coñecido para ben. Ao ver o primeiro vídeo, iso pódelle vir á cabeza ao espectador, pero esperar aos outros dous vídeos! [Ri].

Na miña opinión, a base de ska ten cada vez máis peso; está presente en case todas as cancións, dando cabida a outros estilos do pasado. Que dis?

Tes toda a razón. Bother é o que máis ska ten en todos os discos de Vendetta. Pello e Jabiero son os encargados de facer as cancións, e nos discos reflíctese o que lles sae de forma natural. Tiñamos moitas cancións, pero despois fixemos a votación e entre todos decidimos que cancións meter e cales non. Esta é sen dúbida o disco ska, que nos permite transmitir música a través da comunicación oral.

A maior novidade é o uso da electrónica. Por que? É curioso...

Nos directos da xira Kamikaze Tour xa empezamos a xogar coa electrónica e gustounos. Pareceunos que lle daba forzas. Entón, pensamos que é unha boa idea mesturar a música do ska con toques electrónicos. Pero sabiamos que era un traballo prudente, para que non resultase excesivo. Pello asumiu a dura tarefa de fusionar os dous estilos, xa que nesta ocasión traballou como produtor do disco. Estamos moi satisfeitos co resultado.

Atráeche máis a profundización no Dub ou a bailabilidad da electrónica?

Os dous. A evolución está presente en todos os nosos discos e é interesante explorar en dub. Ademais, o mesmo ska é bastante bailable e si a isto méteslle unha pequena picada de electrónica, non é así?

Ez volverei, Xa non volve quen se vai. Xa volve ao niño sen facer estalar... Marcharse, a dificultade de volver... están moi presentes no disco. Acordádesvos da emigración, dos refuxiados?

Si. É unha canción de Jabier, el ten amigos próximos que son inmigrantes. Todos sabemos que a situación das persoas migrantes é moi dura desde hai moito tempo: o tratamento que se lles dá non é o axeitado nin por parte da sociedade nin por parte das institucións. Non temos memoria, non nos acordamos de cando aos nosos avós tocoulles migrar por unha razón ou outra.

Viaxades moito... Que atopastes fóra? Que podemos aprender ou traer de fóra?

Traería de fóra o costume de asistir a concertos. Dá igual que estea nunha sala, nunha praza ou nunha casa ocupada. En Francia, Suíza e Alemaña, por exemplo, hai xente de todas as idades que vai ver concertos e a bailar. Como viven os concertos en América Latina é impresionante: son moi fogosos, parecen hooligans de fútbol. En Arxentina é incrible ver ao público cantando e bailando, ufa! Púñaseme a pel de galiña ao lembrar.

Aparecen no disco Euskal Herria e en moitas personalidades vascas. Querer mostrar o que somos e o que temos tamén fóra?

Tocamos en calquera sitio, sempre temos en conta de onde vimos. Como grupo musical ese compromiso é imprescindible. Tentamos situar claro que é Euskal Herria, como son a cultura e a natureza vasca, e onde está Euskal Herria, alá onde imos, si é Madrid ou Buenos Aires.

Nese sentido, Batasuna pareceume unha canción innovadora tanto no que se refire á música como ás palabras. Estás de acordo?

Si, é unha canción curiosa e forte, ten a forza que dá a unión. Porque a identidade vasca que vostede mencionou ten que ser máis unida que nunca para facer fronte aos axentes externos.

Combinades cada vez máis idiomas, moitas veces na mesma canción. Queredes multiplicar a mensaxe? Promover a diversidade cultural?

Sempre mesturamos idiomas, pero tes razón, neste disco é máis evidente. Gústanos moito porque é máis rico en sonoridad, e si iso axuda a multiplicar a mensaxe, mellor!