Karlos Aretxabaleta (Kigali, 1990) e Mikel Manso (Gurutzeta, 1990) uníronse a Jon Amorrortu, de Deusto, que tamén é de idade, para que lles poña o debuxo á súa poesía. Unha ilustración en branco e negro, moi colorida para os poemas que me pareceron. O libro saíulles elegante. O tres representan a unha xeración que camiña pola rede, que sabe literatura, que se atreve a escribir cunha frescura extraordinaria sobre a vida: “Partido de xadrez sobre a mesa,/ O meu rival é Marko Aurelio./ A razón como xuíz”. É a mesma xeración a que fai editor, sobre todo publica para si mesma, gústanlle os círculos. Escrita nesa protección, pero digna de mención, a Palabra Pintada non sei si será fácil ou difícil de atopar, pero merece a pena ver como casan moitas veces a falta de experiencia e a mestría espontánea.

Mikel Manso é máis afeccionado ás repeticións, ás sonoridades e aos xogos e á música. Rima tamén. Gústanlle as liñas gemebundas e as primeiras palabras breves e espidas da xente. Ás veces diríxese ao surrealismo, á canción ou á balada: “Non se pode saber, non se pode adiviñar, porque aí tedes / chorar para secar, / para lavar o sangue, / unha cerixa iluminada / mogita no aire/ para rir, para ti”. Xogando pero en profundidade, é capaz de falar da nai coa inocencia dos nenos, e coa forma clásica de vestir temas tribais.

Karlos Aretxabaleta, pola súa banda, é o contrapunto. Poesía descritiva, poesía filosófica. Algunhas pezas están case no campo da narración, conta historias: “Unha vez era un neno,/ un amigo, avergoñado, confesoume:/ Mirándome directamente aos ollos e colléndome das mans/ – O meu corazón fala”. E cos acontecementos mundanos achégase á esencia do mundo.

No libro non está só a procura da beleza. Sobre todo hai unha procura de voz propia. En canto á súa forma de situarse na literatura, os dous autores tenden a ir ao fondo, guiados pola necesidade de falar. Máis directa ou indirectamente, apetécenos a paixón de sacudir pantasmas: “Falamos da nosa visión do mundo e da vida, completando os nosos desexos con
debuxos”. Imaxes e dous camiños que se cruzan neste libro. Unha é a ruta das fermosas formas da linguaxe, outra a do pracer do relato. As Palabras Pintadas é un bo esforzo no camiño cara á sublimación, que queda a cada pouco nun mero propósito, pero en todo caso atrevido e interesante.