Xa paguei o piso, pero hai oito anos tiven que pedir unha hipoteca xunto co resto de veciños para poder pagar a reforma do edificio. Aínda estou a pagar o meu préstamo: 400 euros ao mes. Vivo só e coa miña pensión case non me queda diñeiro para nada. O resto destínoo aos gastos da casa, é dicir, á luz, á auga e ao gas.

Traballo para poder comprar comida. Traballo de limpeza tres días á semana. Coa miña idade, é o único traballo que se pode atopar. É unha mágoa que non pase toda a vida nese estado. No seu malo, páganme ben: 300 euros ao mes por seis horas á semana. Iso si, finxo as xornadas esgotadas. Á miña idade, as forzas non sobran. Aínda podo traballar. Pero teño moita artrose e quen sabe como vou estar dentro duns anos. Ademais, cabe destacar que me poden quitar a pensión se vexo que teño outra fonte de ingresos. Por exemplo, déronme unha subvención pola obra e os da Seguridade Social pedíronme contas.

Co diñeiro que teño só podo satisfacer as necesidades básicas. Con gastos extraordinarios teño problemas. Ás veces non podo enfrontalos. Por exemplo, non ouzo nada da orella dereita, pero non podo comprar o aparello, porque costa unha chea de diñeiro enorme. Polo momento ouzo ben polo oído esquerdo, pero algunha vez quedei completamente xordo.

A diferenza de moitas persoas de ao redor, non podo ir ao cine, a tomar un café, a cear cos meus amigos… Ter unha vida social é máis difícil. Estou en varias asociacións e grazas. Son unha persoa activa e non quero quedarme encerrada en casa. Entre outras cousas, estou na asociación Sasoia e no colectivo Maiores fronte á crise. Teño conciencia social e creo que é necesario loitar polos nosos dereitos como pensionistas.

Moitas persoas maiores estamos en situación precaria, pero o Goberno español fai a vista gorda, non pensa no noso benestar. En torno ao 70% dos pensionistas de Hego Euskal Herria percibimos menos de 1.000 euros ao mes. E deles, a maioría temos pensións que non chegan aos 650 euros.

Sobre todo as mulleres estamos a sufrir a crise do sistema de pensións. Moitos se preocuparon polo coidado dos seus familiares e polas tarefas domésticas, non cotizaron e, unha vez quedan viúvas, a pensión báixalles ao 60%. Os gastos subsisten. É unha gran inxustiza.

Vexo o futuro moi negro. A previsión é que a bolsa das pensións poida estar buxán no prazo dun ano. As pensións non deberían estar dentro desa bolsa. Hai outras solucións. Por exemplo, recibir diñeiro a través do IRPF.

Polo que a min respecta, sei que a medida que vaia aumentando a idade, as cousas vánseme a pór cada vez máis duras. Ás veces penso que pode ser unha solución vender piso e ir a unha residencia de anciáns. Pero para estar nun sitio como este, son unha persoa demasiado independente. A verdade é que prefiro non pensar no futuro.