A distribución farase probablemente en diante: antes e despois de internet. Damaris Pan Veiga (Mallabia, 29 de agosto de 1983) é un artista post-internet, pero non especialmente pola presenza da rede na súa obra, a non ser que forme parte do grupo de artistas que utilizan a rede para dar a coñecer a súa obra. Artista do seu tempo, por tanto, pódese dicir.

Non houbo exposicións individuais, pero si numerosas exposicións colectivas, a última das cales foi a de Esku Azpi Begi, comisariada por Iñaki Imaz, que concluíu o 30 de decembro do ano pasado. Foi seleccionado en tres ocasiones para a exposición Ertibil de Bizkaia. É profesora na Facultade de Belas Artes.

Artista do seu tempo, pero ao mesmo tempo de sempre: utiliza principalmente o debuxo e a pintura, lánzase no camiño sen saber que atopará, parécelle que o proceso creativo móstralle as súas propias entrañas. Non necesita unha metodoloxía concreta. Non ten horario, non ten présa, o mundo está a traballar para si mesmo. Ese mundo que se lle mete polos ollos sáeselle das mans, tarde ou cedo. Non utiliza a pintura como representación de algo, senón de forma autónoma: a materia mesma, o trazo, a cor, o debuxo, a forza da forma. Crea un ser e un carácter novo en cada obra.

Iníciase no camiño sen saber que vai atopar, entende a arte como unha desviación, e os seus traballos son as estacións desa continua desviación. Ás veces o estraño ser, ás veces a sucia icona, parece que o artista do seu tempo fixo unha salvaxe síntese do mil formas que circulan pola rede, capturou ao monstro, capturou a beleza e volveu a pola na rede para que o novo ser siga o seu camiño.