Hai poucos meses un ex amigo de Erdal ou, si quérese, un ex amigo de Erdaldun pediume que empecei a falar en eúscaro xuntos. Si ao principio facíalleme raro, aguanteino. Vivín os seus progresos coma se fosen meus. Alegreime moitísimo de ver como se atopan os medios cada vez máis axeitados para expresar os meus pensamentos, non só por poder repartir o peso da conversación dunha maneira máis equilibrada, senón tamén porque o nivel dos temas foise incrementando a medida que se van recuperando os temas deixados pola complexidade.* *
* *

Un presunto interesado preguntoume que aplicacións (apps) hai no ámbito do eúscaro. Por exemplo, para aprender o idioma. Sorprendeume fóra de xogo e non souben que responder. Prometín documentarme. Hei visto que a divertida e gratuíta aplicación de Duolín (como el mesmo descríbese a si mesmo) permite aprender varios idiomas. Non euskera. Si, por exemplo catalán ou guaraní.* *
* *

Cando estaba a pensar na aplicación que debería ter o eúscaro, aprendín que inventaron un Confesor Go mediante o cal os crentes católicos romanos poden localizar aos sacerdotes da súa fe para poder recibir o sacramento da Confesión en calquera momento. A tentación foi grande e, como é gratis, descargueina no móbil, onde, para poder acceder á nova aplicación, tiven que desinstalar outra, polo menos durante o experimento. O que se quitou parécese un pouco ao novo. Para disipar o meu arrepentimento, pensei que si se me acaba a confesión, librarame da miña penitencia.

Abrín a pantalla e a aplicación preguntoume si quería inscribirme como sacerdote ou declarante. En caso de acudir á primeira opción, terei que validar o status de sacerdote, supóñoo cos documentos necesarios para iso, nalgunha das oficinas que me indique a propia aplicación. Volvinme e entrei como pecador na rúa. Para iso non hai que demostrar nada. O sumo sacerdote libre atópase a oito quilómetros de distancia. O mapa proponche un camiño até alí, non extravíoche. A algúns sacerdotes, ao parecer, pódeselles ver o perfil, cunha foto, a orixe e o ano de nacemento e de cura. Están máis lonxe, pero dan máis posibilidades á imaxinación de adiviñar que é o que máis indulxente se mostra cos pecados, ou o que se fai cos novos ou o que se fai máis aberto.
* * *
O meu amigo recrimíname que se fixesen un destes, eu sería o primeiro en oporme, en utilizar ironicamente, en escribir unha columna malintencionada. A pesar de habela concibido no terceiro viño, quero protexer a miña criatura tamén de min mesmo. Exasperei, pois, a súa imaxe negativa de min. Como collería unha aplicación deste tipo para pór en contacto aos novos euskaldunes que queren practicar a lingua cos vascoparlantes máis expertos? Eu mesmo chamaríame a unha praza aburrida ou un sábado pola noite sen plan e, en lugar de facelo en directo, para que o encontro posterior non fose tan frío, se antes tivese oportunidade de chat frívolo, moito mellor. “Ti, que buscas? Receptor ou receptor?”. Non podo mostrarme serio comigo.* *
* *

Acudín á dirección da aplicación e foi máis fácil do que se pensaba facer crer ao oficinista despreocupado que son un sacerdote católico romano. En canto puiden, pediume que lle enviase a acta do meu distrito eclesiástico. Con todo, deume o código. No perfil escribín “o euskaldun adaptativo”.