Segundo a Wikipedia, o sentimentalismo foi un movemento literario e filosófico chamado Empfindsamkeit polo escritor alemán Gotthold Ephraim Lessing, que tamén trouxo consigo o sentimentalismo relixioso e moral. Nace a finais do século XVIII, en contra do racionalismo da Idade das Luces, iniciado hai un século.

O sentimentalismo abriu a porta ao Romanticismo e, ademais dos numerosos creadores que formaron parte do movemento sentimentalista (Samuel Richardson, Sophie dá Roche, Edward Young…), tamén actuaron baixo o seu influxo Jean-Jacques Rousseau e Johann Wolfgang von Goethe.

Seguramente, o sentimentalismo foi necesario para facer fronte ao racionalismo excesivo e para lembrar que tamén debemos ter en conta as nosas emocións e sentimentos, na medida en que non somos meros animais racionais.

Pero o sentimentalismo ten riscos, si é desmesurado.

Aínda que desapareceu hai moito tempo como movemento filosófico, o sentimentalismo perdurou. Máis aínda, o sentimentalismo, despois de que antepón as sensacións e as emocións aos pensamentos racionais, domina agora nas sociedades e nas estruturas de poder occidentais.

Os anuncios hiperglucémicos da televisión son reflexo do sentimentalismo excesivo, moitas iniciativas solidarias onerosas, especialmente en Nadal, pero non só (e os chamamentos brancos á solidariedade masificada, nos que moitas veces se esixe ou se ensina un “pequeno” esforzo) á cidadanía, ás empresas lucrativas, ás institucións e gobernos sen ánimo de lucro, ás necesidades de investigación xusta e equitativa da poboación, a través dos impostos da saúde, dos seres humanos.

Na natureza humana vainos o ser solidarios, o sentirnos intimamente ligados aos iguais e a todos os seres vivos do universo. Con esta evidencia, o sentimentalismo filosófico formulou os requisitos éticos dos seres humanos.

Agora o capitalismo tenta manipular as sensacións reais e as tendencias orixinarias dos seres humanos e facernos crer cousas menos xustas, por encima de toda lóxica e de todo sentido humano como os sentimentos. Si os cidadáns non vivísemos nun ambiente de sensualidade azucarado, estariamos máis atarefados, e non permitiriamos que os máis ricos fuxisen tan facilmente dos seus beneficios que tiñan a obrigación de destinar o que necesitan a satisfacer as necesidades da sociedade. E sobrarían institucións e organizacións benéficas.