18 de febreiro de 2010. 8:45 da mañá. Así comezou o relato Agudo. “Estaba cos meus fillos esperando o autobús da ikastola. Empecei a sentirme mal e agarreime fortemente ás mans de June e Zuhaitz. Aparecín no hospital. Afortunadamente non me acordo do medio”, explícanos. Sometéronse a dúas operacións. Na primeira cóntanos que quedou cego e que tampouco o lembra “por sorte”. Pero co segundo, recuperou case toda a vista, excepto nunha esquina do ollo dereito.

Agudo leva unha vida normal. Non ten traballo asalariado por discapacidade, “pero traballo”, di. Cada día ocúpase das tarefas domésticas e dos fillos. Recibe axuda económica, pero ten que pasar unha proba cada dous anos. “O máis difícil é que teñas que demostrar que estás mal cando te queres mandar mensaxes positivas todos os días”, díxonos. De feito, o ano pasado quíxose reducir a axuda económica á metade, xa que no informe recolleuse que “con axuda, pero con capacidade de traballo”: “Neste estudo fixéronme preguntas xerais sobre quen eran os autores dalgúns libros e outras cousas polo estilo. Sabía as respostas. Pero unha das características máis relevantes non foi tida en conta, é dicir, ser epiléctico”. O médico que avalía pensa que, ademais de ter intereses sanitarios, busca intereses económicos: “Desde que o entendín vou con outra actitude, a defender algo. É difícil ter que defender algo que é verdade”. Agudo leva un caso ao xulgado e cóntanos que gañou.

Segundo cóntanos, non foi fácil romper a vea da cabeza aquel día de febreiro. Tivo que aprender de novo a ler e a escribir, tamén o sentido das rúas... Pero subliñou que cada ano é capaz de facer máis cousas, e subliñou que se pode avanzar cara á mellora: “Quen estea na mesma situación que eu crea: mellora”. Pide á sociedade en xeral que perda o medo e deixe de lado os prexuízos, que non lle dea as costas, como a ela fixéronlle nunca: “Teño claro que non sempre teño que contar isto. Non o escondín, pero tampouco o subliñei”.

De feito, a personalidade de Agudo non se caracteriza por iso, senón pola súa creatividade. Hai tres anos empezou no teatro e dinos que a socialización e o feito de actuar como actor lle axudou moito: “De estar diante da xente e de ser invisible a ser mirados por todos. A recibir unha ovación. E non por pena, senón por gusto”.

Os camiños para o teatro, o ir e o ir e o ir e o ir empuxaron a mesturarse en todas as salsas do pobo. Entre outras cousas, traballa na residencia de anciáns da localidade dinamizando actividades teatrais para fomentar o eúscaro unha vez á semana. O ano pasado creouse unha obra que se presentou en varios lugares. Agudo achega ideas, fai guións e tamén dirixe. Doutra banda, traballou o guion e un personaxe pola súa conta e creou un monólogo: Kupela Klown. Explicounos que está disposto e con ganas de actuar en calquera lugar e que está “a desexar” recibir invitacións: “Faime feliz a creatividade e o cultivo da imaxinación. Inventar unha nova receita, debuxar, facer humor, escribir, explicar... En definitiva, sacar as cores dun mesmo”.