Leo Argote e Arrate Beobide, que non é o seu verdadeiro nome, cóntannos os segredos dos seus hábitos de consumo. O primeiro deles, de 33 anos, é de Errenteria-Orereta e o segundo, de 26 anos e natural de Hernani. Ambos viven sós. Espértanse á mesma hora. Ambos nos confesaron o seu vicio respecto ao café. E os dous son partidarios para comer produtos ecolóxicos locais. Pero Argote enche o frigorífico a través dun grupo de consumo, mentres que Beobide compra os alimentos nas tendas.Os
legumes, as verduras, a carne e o peixe son os ingredientes do menú semanal dos dous. Pódese dicir que teñen as mesmas costumes e que ambos tentan facer compras conscientes. Téntano pero conségueno? Entre outras cousas, puxemos ao choio antes de facer a entrevista: durante un mes escribiron a súa alimentación e os seus residuos nunha táboa, e despois de mirar atrás e ver o que fixeron, contaron a ARGIA o que deduciron.
Ambos se quedaron sorprendidos co residuo orgánico, contándonos con orgullo que xeran unha pequena cantidade, inferior ao que se esperaba. “Non sei si é por educación, pero deime conta de que utilizo o que está de máis ao día seguinte, fíxeno inconscientemente, quedeime sorprendido”, cóntanos Beobide sorrindo. Argote tamén se referiu á mesma idea: “Fago compost, e até agora non me dei conta da cantidade xerada, sácoa moi pouco, bótoa moi pouco”.

En
caso de urxencia na compra

O hernaniarra, a pesar de comprar
habitualmente nos pequenos comercios do pobo e saber que quere consumir, debido aos horarios de traballo, ás veces ten que comprar a fume de carozo, bastante tarde e o que pode. Isto ponlle un límite entre o que quere facer e o que pode facer. “Neses días non paso moito tempo pensando no que quero comprar e de onde vén o que quero comprar, só quédame mirar cara a outro lado”. Recoñece que hai días nos que non hai
outra opción que entrar ao supermercado. O desexo e a realidade ás veces non coinciden no seu caso. Compra o día a día, o que limita a compra en varias ocasións. Argote, pola súa banda, obtén a maioría dos alimentos a través do grupo de consumo e, cada vez que colle a cesta, enche o frigorífico durante dúas semanas. Esa pode ser a principal característica que os distingue.
El comparte a cesta cun amigo. Subliñou que para el comprar produtos a través do grupo de consumo é o máis cómodo, pero que sabe que non é un modelo para calquera. “Eu vivo só e no meu traballo todos os días cómome o menú de aquí. A situación dunha familia de catro irmáns é diferente e é certo que tes que organizar ben o día a día, primeiro que comes, primeiro que se estraga… Hai que ter moitas cousas na cabeza, pero tamén é cuestión de costume”. A través
do grupo de consumo, Argote obtén moitos produtos como verduras, pasta, cereais e legumes, ovos, pan, aceite e mel, entre outros. En Orereta hai unha máquina que vende produtos lácteos dalgúns produtores de Gipuzkoa e é alí onde llos compra. A carne ás veces atópase no grupo de consumo e, en caso contrario, lla compra cada dous meses a un gandeiro de Olaberria. Compra peixe e froita nas tendas da localidade. No supermercado só compra outros produtos para o fogar, e de cando en vez chocolate ou olivas.
“Podes consumir produtos locais nun grupo de consumo ou compralos nas tendas da localidade”, subliñou Beobide. El sempre que pode consegue os alimentos nos pequenos comercios do pobo, pero subliña que aínda ten que dar algúns pasos e que ten que mellorar: “Entre outras cousas, ao comprar arroz, macarrones ou lentellas, normalmente, en lugar de comprar o peso, compro o que vén nas bolsas e iso debería evitar”. Cre que comprando máis cantidade podería atopar a forma de ir menos ás tendas e xerar menos plástico.
Naceu no caserío, mantén esa educación e ese costume, desde que se foi do caserío tentou mantela e desenvolver a súa conciencia: “Sei que estar nun grupo de consumo ten outra cousa que dicir, porque é unha relación directa co produtor, pero tamén podo atopar no pobo, sen intermediarios, a posibilidade de comprar produtos e produtos de calidade e ecolóxicos”. Os alimentos que enchen os andeis dos corredores do supermercado a miúdo dise que teñen moito plástico, e el tamén se suma a iso.
Hai pouco Argote leu que tiramos o 30% do comprado ao lixo, “imaxínache que dedicamos ese 30% a comprar un produto de calidade ou a pagar o que se merece aos produtores”. Todo o que come conségueo directamente da man do produtor e ten claro que para el o camiño máis axeitado e cómodo é a través do grupo de consumo. Unha vez formado o grupo, non esperaba chegar a este nivel, polo que encher o frigorífico deste xeito era unha utopía. É tamén crítico coa súa actuación: “Con algúns produtos como o café, o chocolate, o té, é moi difícil que sexa totalmente coherente. Aínda que en alimentación o conseguín en gran medida, cústame ser consciente noutros ámbitos, como as novas tecnoloxías”.

Por que local e ecolóxico?

A
parella de Orereta compra en supermercados e en moitas ocasións sente insípida ao comer na súa casa. “A min gústame moito cociñar, cheirar o allo porro ou a zanahoria. E noto a diferenza entre eses produtos que recollín na miña casa e os que comprei a miña parella, non ten nada que ver. Xa non é racionalidade, diría que é instintivo”. O membro do grupo de
consumo lembra ter nas súas mans mazás ecolóxicas elaboradas a partir de Chile, segundo Muguruza. “Prefiro comer de aquí e de tratados”, pensou ao ver a etiqueta. Entón decidiu dar o paso e, pensando na necesidade de poder consumir produtos locais, traballou intensamente na creación do grupo de consumo de Errenteria-Orereta.
Aínda que a maioría da xente faio pola súa saúde, os dous protagonistas fano pensando que é imprescindible para fortalecerse como pobo. Beobide di que traer alimentos de lonxe non é bo nin para o noso pobo nin para o pobo que os produce. "No Estado español, a media dos alimentos que chegan á illa é duns 4.500 quilómetros. Paréceme moi perigoso como sociedade que algo tan básico veña de tan lonxe”, engadiu Argote.

Vontade, conciencia e elección

Ambos coinciden en que cada vez teñen máis conciencia dos hábitos de consumo en xeral e en que ven unha polarización na sociedade. “A comodidade e o prezo son as principais preocupacións de hoxe en día”, di Argote. A maioría da xente pasa pouco tempo na cociña, ao seu xuízo, e non se fixa demasiado no que compra. “Todo é no momento que queiramos, como queiramos, e dá igual de onde vén, como vén, como é o que produciu… No caso dos alimentos e si non”, engadiu Beobide. Doutra banda, cren que tamén hai quen se preocupa polo que come, pero que é unha minoría.
Beobide cre que cada vez ten máis conciencia, pero se dá conta de que, a pesar de ter conciencia, ás veces cae en compras fáciles, non pensadas.
Ambos coinciden na idea de que, dunha forma ou outra, hai que protexer un produto local e ecolóxico. “Temos que ofrecer aos produtores locais o espazo que necesitan e pagar o que se merece. Os meus amigos dinme que non vou cambiar o mundo, contéstolles que sei, pero que quero vivir como quero, que quero ter oportunidades para ser coherentes coas eleccións que fixen”, declarou Argote.