Nos cadernos de laboratorio, Marie recollía detalladamente os resultados de cada unha das fases do proceso. Na súa casa tamén tiña cadernos para recompilar as súas peripecias cunha precisión científica, de maneira obsesiva. Por exemplo, os cadernos permitir saber o prezo da tea coa que Pierre fíxose a camisa. A súa filla Irène era un dos obxectos favoritos da casa de María. Percorría regularmente o diámetro da cabeza da súa filla con tenazas e anotaba coidadosamente o resultado. Ese mesmo mes en que se presentou o polonio, Irène dixo “gogli gogli go” e en xaneiro de 1899 tiña quince dentes.

A cociña tamén era un laboratorio para o dobre premio Nobel. En 1898, despois de preparar os celos das grosellas, escribiu a seguinte receita/experimento: “Collín catro quilos de froita e outro catro de azucre cristalizado. Fervín todo durante dez minutos e pasei a mestura por un pequeno cedazo. Conseguín catorce pratos de gran calidade, non quedou transparente e fíxose moi ben”.

Marie Curiere non se lle ocorreu facer receitas cos seus descubrimentos, pero a outros si. Durante anos, utilizaron compoñentes radioactivos para producir pasta dental ou laxantes.Nos anos previos ao seu falecemento, Marie Curie expresou o seu malestar polo feito de que estes produtos non se utilizasen coa debida dilixencia. Para el era demasiado tarde para empezar a actuar con precaución. A maioría dos documentos de Marie Curie, incluídas as receitas, seguen sendo moi radioactivos e están gardados en caixas forradas de chumbo.