Hai uns anos, produciuse un forte movemento en torno ao postporno, sobre todo na zona de Barcelona. Que é o postporno?

Cheguei a Barcelona en 2003 e ese mesmo ano creouse Post Op. En Barcelona, por aquel entón, estaban a celebrarse unha serie de encontros, tanto institucionais como autogestionados. Reflexionabamos sobre os problemas que teñen as identidades e falabamos de políticas queers, masculinidades e outras pornografías.

É neste contexto onde se sitúa o postporno. Algúns feminismos e persoas mirabamos con ollos críticos o porno mainstream, que perpetúa decenas de estereotipos sobre o sexo, o xénero e a normalidade corporal e, ademais, vende unha soa verdade sobre o sexo, á marxe de identidades e prácticas diversas. Si o desexo é construído, entón é importante xerar outros desexos e imaxinarios, incorporar outras prácticas e identidades para non fortalecer a sociedade heteropatriarcal, capacitista e capitalista.

Agora, as mulleres, os trancos, os petos, os amanerados, os inválidos e os gordos, tomamos as cámaras e gobernamos a nosa propia representación.

A cidade cambiou de forma notable. En que se nota?

Para moitos de nós, Barcelona era un símbolo de liberdade, de expresión artística, de cultura underground, de raves e de política, pero cando chegamos alí non puidemos ouvir máis que os últimos resoplidos dese soño. En poucos anos, as nosas liberdades recortáronse drasticamente, pecháronse progresivamente os espazos autogestionados e perseguíronse todas as accións culturais que se realizaban fóra dos espazos institucionalizados e controlados. A cidade converteuse nun gran parque de atraccións para os turistas, promoveuse unha cultura que só se podía adquirir mediante a emisión de cartóns de crédito e a aprobación dunha nova ordenanza cívica que nos impediu o uso do espazo público. Agora estamos de novo nun proceso de cambio, con Ada Colau como alcaldesa, e espero que Barcelona volva ser unha cidade habitable.

De volta a Postporno, tamén houbo un taller en Arteleku, moi importante.

Si, en 2008 celebráronse en Arteleku as xornadas Feminismo Porno Punk. Alí fixemos o noso primeiro taller postporno, e alí coñecemos a moitos dos nosos aliados políticos, tecendo con eles redes profundas. Parécenos importante crear alianzas a través do corpo, a través das emanaciones, e experimentar a sexualidade para facer política e que os corpos interactúen. Os talleres xeran cambios efectivos: varias persoas organizan os seus grupos e, pasados os anos, moitos nos dixeron que estes talleres foron un fito na súa visión da sexualidade. Cando a política cruza o corpo a través da experiencia, entón faiche clic a cabeza, e non hai volta atrás.

Por que a sexualidade e o porno son un campo de batalla fundamental?

Pois, desde o noso punto de vista, porque o porno é unha ideoloxía. O porno permite certos corpos e prácticas, mentres que outros son considerados infames e invisibles. Hoxe en día, a pornografía chega cada vez máis nova a través de internet e paréceme preocupante deixar a educación sexual en mans da pornografía principal. É necesario crear un porno que mostre outras sexualidades e corpos; un porno que considere todo o corpo como sexual, que teña en conta todos os sentidos e non só os xenitais, e que ensine distintas prácticas.

Como, cando e para que xurdiu Post Op?

Foi creada en 2003, tras unha orxía posterior ao Maratón Postporno. Nun primeiro momento, o noso obxectivo era trasladar ao espazo público todas aquelas reflexións sobre identidades, sexualidade e representación pornográfica, xa que moitas veces non saían do espazo institucional, do centro social ou do ambiente festivo. Fixemos as nosas propias ferramentas de pornografía principal: así, volteamos esas ferramentas e sorprendiamos ao espectador. Queriamos romper as dicotomías de sexo e de xénero, e para iso, faciamos performances e introducimos seres perturbadores e mutantes no espazo público.

No voso traballo, entre outras cousas, resexualizáis o espazo público.

Cada día os medios audiovisuais bombardéannos sobre o corpo, o binarismo e a sexualidade, e parécenos imprescindible non devorar todo isto con inxenuidade, polo que hai que crear outras visións ante o discurso normativo. Por exemplo, nos talleres ecosex/urbansex, o noso obxectivo é a sexualización dos xardíns e das prazas que, a través das novas ordenanzas cívicas, convertéronse en case inutilizables. Para que queremos un parque se non podemos pisar a herba? Moitas prácticas postporno teñen a vantaxe de que desde fóra non se consideran prácticas sexuais, xa que en moitas ocasións a mirada é moi reducida e só se considera sexual aquilo relacionado cos xenitais; entón, cando non é así, algo confunde e inquieta ao público, pero necesitan un intre para entender o que ven e decidir despois si é denunciable.

Co paso dos anos, como cambiaron as vosas iniciativas?

Ao principio, faciamos performances, pero a través desa expresión non podiamos chegar a moitos sitios, porque estaban lonxe ou porque non tiñamos orzamento. Ademais, démonos conta de que ás veces o público quedaba á marxe: as performances eran espectaculares, pero non sabiamos si realmente o público entendía de que estabamos a falar.

Entón comezamos a facer vídeos postpornos e a envialos a festivais e encontros, así como a realizar os nosos primeiros talleres corporais. A través delas convidabamos aos participantes a experimentar a súa sexualidade como xogo.

Nalgúns talleres creamos novos imaxinarios pornográficos, noutros nos baseamos na experiencia e o obxectivo é empoderar os nosos corpos e interactuar con outros corpos, non só a través da vista, senón tamén a través doutros sentidos. Utilizamos xoguetes, próteses e partes esquecidas e tratamos de establecer alianzas con corpos que se consideran fóra de norma: persoas grosas, trancas, con diversidade funcional, que cambiaron o seu corpo por algunha operación ou enfermidade…

Nos últimos anos, traballastes moito co colectivo da diversidade funcional.

Foi unha alianza fundamental. Hai tempo que falabamos de corpos que non responden os parámetros da normalidade corporal, pero referiámonos sobre todo aos eixos de opresión relacionados co xénero e o sexo e non tiñamos en conta outros eixos de opresión como a capacidade.

Criamos que realizabamos talleres abertos a todo o mundo e, ás veces, non ofreciamos espazos accesibles nin exercicios adaptados. Por suposto, isto cambiou e agora é unha condición imprescindible nos nosos espazos e dinámicas.

Ofrecéronnos un taller postporno para o documental Yes we fuck que supuxo un fito. Foi unha experiencia incrible, neste taller démonos conta de que non había ningún xoguete recogedor e así xurdiu o proxecto Pornortopedia: deseñamos xoguetes sexuais, tendo en conta outros intereses, formas de sentir e de moverse.

Ese mesmo ano, no Festival Mostra Godalleira dedicamos unha sección ao postporno discapacitado e aí démonos conta de que había un oco, que non había moito porno, feito por xente con diversidade funcional, desde unha perspectiva de empoderamiento. Así xurdiu Nexos: trátase dun vídeo creado en colaboración entre cripple e queer activistas que querían traballar en torno ao corpo.

Que estades a facer agora?

Seguimos empeñados na Pornortedia. Simpático Pulido está nA Coruña, nun punto de encontro, e está a crear un novo prototipo: un xoguete para persoas con mobilidade reducida para ver o gran e poder excitar o clítoris, para iso colócanse vibradores e sensores de presión na parte do corpo que máis controlas. Eu, en cambio, dedícome á divulgación e a educación. Por exemplo, estiven recentemente nas xornadas Topatu Pototak de Tolosa con mozas novas. Ofrecín unha charla sobre o postporno e o porno ético, feminista e revolucionario. Temos ganas de seguir traballando, por suposto.