Donostia 2016 organizou unha Festa da Cociña Especial, que este ano se celebra en Donostia. Día da comida moi picante. Repartíronse oitenta mil racións: pintxos de chourizo, sopa de allo e kokotxas. Todo aquel que pasou por diante de Alderdi Eder de Donostia-San Sebastián tivo que probalo. Nas casas dos arredores tamén se chamou ao timbre e fíxose comer a todos os que se atopaban alí. É indiferente que teñan alerxia, que estean enfermos na cama ou que lles gusten. Por collóns!

Iso, é verdade, non é o que organizou San Sebastián 2016. En canto á música ou o ruído, son moi similares unha e outra vez: a imposición do ruído. E non só eles, senón tamén moitas organizacións, asociacións e empresas creadas para a difusión da cultura nas festas de calquera pobo.
* * * Cando
comecei a estudar na Universidade, moitos profesores fumaban mentres daban clases, os Progresistas tamén deixaban facer iso aos alumnos. Os reaccionarios non.

Naqueles anos, as vivas e acaloradas asembleas de estudantes universitarios lanzaban un berro a favor da liberdade coas súas distintas cores, vermellos, verdes, azulados ou azamboados, sempre en voz alta. En moitas delas citei que a concentración de fume nas nosas habitacións molestábame, me atenazaba a garganta e púñame os ollos vermellos.Non recibía máis que os grandes xemelgos. Fumar na aula era “sinal de liberdade”. Nisto coincidían o vermello, o verde, o violeta e o azul.

A maioría dos que sobreviviron a estes fumadores non fuman hoxe e non o admitirían. É máis, si ocorrese algo parecido nas escolas ou universidades nas que viaxan os seus netos, denunciaríano. Pero en materia de ruído acéptase. Nas festas de calquera pobo, nos actos políticos, nas carreiras, no fútbol da praia, na curación da almorrana ao curmán do tabernero subalterno… Un estrondo continuo.
* * * Repítese
a mesma sucesión que o tabaco. Dentro duns anos, os estudos científicos mostrarán de forma innegable o prexudicial que é a proliferación do ruído. E, sobre todo, algúns calcularán e daranse conta de que esta tolerancia non lles resulta rendible: aínda que para os poderosos o ruído sexa de interese para aplacar o babú e o pensamento, para os poderosos gástanse demasiado diñeiro para reparar os danos cerebrais e as xordeiras. E comezarán unha campaña longa, repetitiva e chapoteando para que os xerros tamén os tiremos sen ruído.

Isto débese a que os humanos somos txoropitos. Os nosos gobernantes tamén son moi humanos e viven con medo a que o seu público lles vaia a boxear. Por iso aínda se balancean no crepúsculo.

Na próxima reencarnación non quero ser humano. A ra de Igeldo.