Na última entrevista, Joseba Sarrionandia explicou que o capitalismo se construíu sobre a ética das bandas de ladróns: “Porque a ética da banda impulsa o crecemento económico. E o peor é que é certo, porque a destrución de Libia, por exemplo, é unha oportunidade para as empresas americanas e europeas para o crecemento e a creación de postos de traballo, como din”.

A guerra é un negocio. Contraviniendo a lexislación internacional, a OTAN levou a cabo en 1999 un ataque contra Iugoslavia no que participaron escolas, hospitais e a embaixada de China. Bombardeos humanitarios (sic). Tras o asasinato de doce persoas a mans dos terroristas no ataque contra a revista Charlie Hebdo, a solidariedade estendeuse por todo o Oeste. Con todo, cando en 1999 a OTAN bombardeou a sede de Televisión de Serbia e causou dezaseis mortos, non se falou de terrorismo nin se produciu unha onda de solidariedade en Occidente. Segundo o marco interpretativo creado polos medios de comunicación hexemónicos ao servizo da OTAN, os serbios eran os demais e, por tanto, debían ser conquistados e colonizados para que deixasen de ser bárbaros.

A OTAN destruíu pontes en Iugoslavia, bombardeou a rede eléctrica, deixando a millóns de persoas sen auga e sen pan no golfo de Gales. Tamén bombardeou e destruíu as factorías de Porlan, a industria petroleira, a fábrica de coches de Xugo e os sistemas de telecomunicacións. As bombas repicaron tres veces a fábrica de tabaco de Niš. Posteriormente, a compañía de tabaco estadounidense Philip Morris comprou os restos da fábrica a un prezo extremadamente baixo, xa que os bombardeos xeran condicións para o roubo dos recursos nacionais.

Destrúense as infraestruturas para a súa posterior reconstrución. Con todo, o país xa destruído non ten medios para levar a cabo as tarefas de reconstrución da zona. A única solución é buscar préstamos a nivel internacional. Ese diñeiro sae do oeste para volver ás empresas privadas occidentais e realizar as obras. Os que che esnaquizaron a casa acabarán por quedar con parte da túa casa e cobraranche pola reconstrución doutra parte. O país perde soberanía se se empeña.

En Occidente, con todo, queremos pensar que realizamos intervencións militares en defensa dos dereitos humanos deses países. Para iso, os gobernos enganan á opinión pública, demoniando ao goberno que quere atacar e achegando mentiras e probas falsas contra el. É unha lista interminable de probas fabricadas e falsificadas por Occidente nas últimas décadas para a realización de intervencións militares. As mentiras para xustificar a guerra e a invasión de Iraq de 2003 foron famosas, pero non aprendemos. Oito anos despois xogáronnos o mesmo con Libia, e agora volven xogar con Siria.

A Comisión de Acción Exterior da Cámara dos Comúns do Reino Unido publicou o 14 de setembro de 2016 un informe sobre a guerra de Libia. Alí dise claramente que o alzamento contra Muamar o Gadafi foi violento e armado, alimentado e financiado desde o exterior. O documento subliña que Gadafi non planificou un masacre, a pesar de que Occidente defendeu reiteradamente esta versión para xustificar unha intervención "humanitaria". Pola contra, o informe sinala que os verdadeiros intereses da intervención da OTAN foron económicos e políticos, e as súas consecuencias foron dramáticas para Libia e a súa rexión. Produciuse un desastre humanitario, o país está destruído e o extremismo islamita se enorgullece de que Occidente haxa subestimado ese elemento desde o principio. Pero ao parecer, dá igual, porque, como di Sarrionandia, así crece e enriquécese a nosa economía.