Na súa primeira novela, 33 campás, Miren Gorrotxategi creou un ambiente gris e escuro. Fermin atópase cun cranio humano que traballa para instalar un depósito de auga nos terreos do caserío. O problema do cranio traerá a revitalización dalgunhas relacións conxeladas hai tempo: Os noivos de Fermin e Karmen chaman ao seu fillo Nestor e este, de paso, ponse en contacto coa súa ex noiva Berta, que se dedica a escavar. O suceso lévanos ao caserío Garizmendi, pero tamén a outros espazos situados nos arredores: a igrexa, o cemiterio e Garizmendi-Berria (é dicir, a casa do irmán xemelgo de Fermín). Nesta xeografía creou un ambiente atravesado por campás e bailes óseos vos, representando un terreo inestable, con segredos familiares e timos de auga subterránea, e un ambiente de desconfianza. A medida que se vai desvelando o misterio do cranio, o pasado silenciado e enterrado vaise desmoronando na zona de Garizmendi, como os cadáveres alagan a superficie.

A novela vira en torno ao neorruralismo negro e lembra ás novelas que se achegaron ao neorruralismo nos anos 80, como o ambiente de apostas da novela aidanez (1983) ou a tinguidura negra da novela Kcappo (1985). Na novela 33 ezkil, ademais de plasmar a dureza do ambiente rural, plasmouse a cultura da aposta e outros costumes: a herdanza e a mestría, a rivalidade, as envexas e os odios, o choque entre a vida rural e a vida local, as crenzas e as bruxarías, etc.

Nesta novela, o lector non fai o camiño da man dos investigadores, como é habitual na novela negra. De feito, hai un par de parellas que tratan de resolver o caso: ex amantes (Nestor e Berta) e ertzainas (Kortazar e Ezpeleta), polo que non hai unha única liña de investigación, e o narrador cóntanos os feitos desde a perspectiva de todos os personaxes. Para iso, construíronse dúas liñas narrativas: nunha, trátase dun proceso de resolución da cuestión; na outra, a narración dá o salto ao pasado dos personaxes. As historias de intriga sempre son un gran reto: hai que acertar na dosificación da información e hai que soltar os nós de forma convincente. A combinación de dúas liñas narrativas aumenta, ademais, o reto. Cara ao final, algúns nós quizais se soltaron demasiado rápido, pero, en xeral, Miren Gorrotxategi respondeu ben ao reto e soubo completar o puzzle dos feitos, mantendo a curiosidade. Demostrou habilidade na construción de escenas e no desgranamiento progresivo da personalidade dos personaxes, así como na construción dese ambiente de misterio.