Está claro que a pequena pantalla bebe do mesma orixe que a literatura, pero non só porque se basea nunha novela concreta. As similitudes que se pon de manifesto á hora de construír a propia historia e os personaxes que a provén, senón porque son moi evidentes. Os guións de todas estas ficcións adoitan ser literarios e os personaxes citados teñen a mesma profundidade.

Pensa na influencia que pode ter en nós o protagonista deste libro que estivemos lendo durante varias semanas, ou no grao de empatía que supón “viaxar” co que coñecemos durante oito tempadas.E non só iso, senón que tamén florecen grandes similitudes como “consumimos”. Porque podemos velas/lelas en pequenas doses; no autobús, na estación de tren, na cama… podemos ver unha pasaxe do libro ou un capítulo concreto da serie, seguindo sen ningún problema desde o punto que deixamos unhas horas máis tarde.

Recursos das series

Pero para saber cales son eses recursos literarios que adoitan utilizar as series, o mellor é citar exemplos concretos. A serie utiliza elementos narrativos da literatura de ficción desde sempre. Pódese dicir que se converteron nunha máquina perfecta para contar historias. Ten moitas características da literatura fragmentada, por exemplo, a estrutura narrativa, e tamén utiliza diversos recursos para manter a atención do espectador. Eran moi parecidos aos que usaban Arthur Conan Doyle ou Charles Dickens. Metáforas, elipsis ou o uso de Cliffhange, tan de moda hoxe en día (normalmente pódese ver ou sentir na última escena dun capítulo concreto, mesmo nos últimos momentos dunha película ou un libro. É o sentimento, a emoción, a inquietude, o suspense e, sobre todo, o desexo de ver o próximo episodio).

Tamén me parece interesante mostrar a influencia de determinados autores a partir da referencia dos recursos. Para ver máis claramente este vínculo, faría dúas diferenzas. Por unha banda, os xéneros. Calquera relato que teña que ver cunha serie de ciencia ficción, por exemplo, ou cunha distopía, porque a influencia de Ray Bradbury é inevitable. George Orwell, por exemplo, para entender o Black Mirror que ultimamente está tan de moda, ou como non, Shakespeare. Todas esas obsesións que aparecen nos dramas clásicos: a familia, a honra, o poder, o sangue, a traizón, a tentación, a culpa… xa que foron incorporadas a series como The Sopranos, Breaking Bad, Sons Of Anarchy, Gomorra… O outro aspecto que podería distinguir é a localización. Onde está situada a serie, pódese apreciar a influencia dun autor concreto. Nunha historia que se sitúa na EE.UU., a miúdo pódese apreciar o ton de Stephen King, como Stranger Things, que este ano creou un gran balbordo. Tamén Edgar Allan Poe ou Mark Twainena… Ou a posibilidade de gozar do xénero Forbrydelsen, Bron/Broen ou nordic noir que nos veñen de países nórdicos, débese a escritores como Henning Mankell, Stieg Larsson ou Jo Nesbo. En Inglaterra, Doyle e Dickens, Jane Austen, Agatha Christie, etc.

Xogo de Tronos

De todos os xeitos, temos que ter claro que o libro e a serie son dúas maneiras de vivir a mesma historia. É dicir, que cada un escolle o camiño que seguir e que a frase “o libro é mellor” non ten por que ser sempre a verdade. Está ben que a novela sexa a base e a fonte de inspiración de todas estas producións, pero ás veces creo que convén liberar esa carga. Tentarei aclarar este argumento co caso de Game of thrones, que nas últimas semanas puxo patas para arriba as redes sociais en Euskal Herria. Serie: George R. Está baseado en libros de Martin, pero a última tempada foi a primeira, que se desmarcou do relato principal da novela (que adiantou). Digo que é un aspecto que hai que analizar, porque a serie mellorou moito. Os personaxes, o ritmo e a trama xeral mestúranse moito mellor, e o concepto cinematográfico pareceume moito máis rico. O uso de recursos literarios está ben, pero sempre tendo en conta que o libro é unha forma máis de contar historias. As letras negras destas páxinas brancas, a pesar de que tentan dar un lategazo á serie, a imaxe e sobre todo o cine é o que hai que destacar.