A principios do século XX, o movemento socialista internacional dividiuse entre os partidarios e os contrarios da guerra. Un século despois as cousas non cambiaron moito. As mobilizacións contra a guerra de 2003 foron moi importantes. En todo o mundo millóns de persoas tomaron as rúas para protestar contra a invasión de Iraq. Atrás quedou a actitude imperialista de boa parte da esquerda occidental, apoiando a guerra ilegal da OTAN contra Iugoslavia en 1999.

Desde entón, Estados Unidos aprendeu moito. A pesar da proliferación das inxerencias imperialistas dos membros da OTAN, non se repetiu o erro en Iraq. Seguen violando as leis internacionais cos bombardeos e as invasións militares en cada momento, pero as guerras (proxy) delegadas nos ataques contra os países que agora queren controlar gañaron o protagonismo. Decenas de miles de estranxeiros loitaron contra o estado soberano de Libia e decenas de miles manifestáronse contra o estado soberano de Siria. A implicación de Qatar, Arabia Saudita, Israel, Turquía, Estados Unidos e os países da OTAN nas guerras de Oriente Medio é impresionante, ocasionalmente apoiando a Al Qaeda e ISIS ou armando directa ou indirectamente á OTAN. Dunha forma ou outra, tamén foi aprobado polo xeneral Clark, o senador McCain ou Hillary Clinton. Non é novo que o imperialismo angloamericano utilice o extremismo islamita, lévao facendo desde hai séculos.

Con todo, como hai cen anos, na esquerda de Occidente a hexemonía foi tomada pola postura imperialista. Segundo isto, os nosos sistemas políticos están por encima de todos os do mundo, somos nós os que mantemos os dereitos individuais, as liberdades civís e a democracia como cómpre. Así como antigamente xustificar invadir e controlar aos países coa escusa de levar a Deus ou ao desenvolvemento socioeconómico, agora a esquerda hexemónica fai o mesmo xogo co mantra da democracia e as liberdades civís. Nalgúns casos converteuse na vangarda da propaganda masiva do imperialismo nos países occidentais, sen crer as probas e as declaracións dos seus protagonistas e tratando de equiparar aos agresores e os agresores, que, por certo, non violan a lexislación internacional.

Quérennos mobilizar a miles de persoas e facernos crer que en dúas ou tres semanas poden conseguir armas e miles de loitadores, aínda que ao mesmo tempo nos queren facer crer que iso ocorre nunha das “ditaduras máis terribles” do mundo. Non é ningunha bobada, teñen a fronte ancha. Que nos expliquen doutra maneira como é posible que, sen imperialismo, coa media da pegada ecolóxica dos habitantes de Qatar, necesítense cinco planetas e catro coa dos habitantes de EEUU. Isto é así porque controlan os recursos mundiais e están dispostos a facer todo o que sexa para destruír aos países soberanistas e levalos ao seu control.

Iso si, mentres tanto, a esquerda para tranquilizar as conciencias pasou do berro “Non á guerra” á lema “Ongi etorri errefuxiatuak”. Así, no século XXI, o pobo de Oregón, na pretensión de Otero, sublevouse e púxose a gritar: Claro que funciona como a nova Cáritas do século XXI, hai que acoller adecuadamente aos refuxiados, pero non son consecuencia dun fenómeno meteorolóxico, senón dunha estratexia imperialista dos países occidentais e os seus aliados. Nun momento dado pode ser necesaria unha esmola para combater a pobreza, pero se non se explica por que ocorre e si non se loita para reverter a situación, pódese perpetuar. A destrución dun país e o desaloxo da súa poboación é un drama humanitario e o medio máis eficaz para subtraer a soberanía deste país e obstaculizar o seu desenvolvemento socioeconómico e cultural.