Naquela época traballaba como empregado de fogar e non necesitaba un emprego no campo. Con todo, empecei a limpar Opus porque me aseguraron que os meus fillos aprenderían gratis traballando alí. En teoría, a nova situación tiña moitas características positivas: outro soldo, unha ocasión única para os meus fillos… Con todo, nada máis chegar comecei a arrepentirme da decisión tomada. O primeiro día dixéronme que non saudase aos traballadores sen darlle ningunha razón. Non querían que as lavandeiras nos desen conta da nosa presenza. Para os demais non existiamos, eramos absolutamente invisibles.

Ademais, os compañeiros non podiamos axudarnos. Isto non mo prometeron directamente, pero co paso do tempo fíxoseme evidente. Por exemplo, unha vez, cando xa terminara as miñas obrigacións, empecei a encher o fregadero dun compañeiro, e me reñieron porque non podía facelo.

Ademais, o encargado da limpeza tiña un soplón en cada grupo. O mesmo xerente confesoumo. Os operarios de limpeza controlábannos por completo. Os xefes sabían de todo o que faciamos. Noutros sitios non sei si é así cos barrenderos, pero a min polo menos pareceume espantoso o sistema dos delatores. Todos os días ía traballar nervioso, porque estabamos constantemente baixo presión.

Nesta situación era moi difícil manter unha boa relación co resto dos limpadores; había unha gran competencia entre nós. Percibíase especialmente entre os limpadores con contrato indefinido e aqueles con contrato temporal. Eu estaba no segundo grupo, e os outros se lanzaban contra nós, porque nos vían como unha ameaza.

Creo que detrás deste ambiente de traballo tan precario escóndese a mentalidade de Opus e a súa forma de traballar. Esta situación de presión e tensión tamén existía noutros departamentos. Por exemplo, un coñecido meu estivo a traballar no mantemento e acabou cunha mueca de noxo.

Os meses que pasei alí foron un pesadelo para min. Ao final tiven que deixar o traballo. Non padecín outro sufrimento semellante. Como empregado de fogar vivín experiencias moi boas, a pesar da situación do sector moi delicada.

Unha vez que deixei de traballar como limpadora, puxen unha queixa en CCOO. Conteilles o que me sucedeu, coa esperanza de atopar unha solución. Con todo, só dixéronme que o Opus era unha gran muralla. A única oportunidade que se me ofrecía era a de deixar atrás o sucedido e avanzar cara a adiante.