A suor de
crecer BELARMIÑAK
Bonberenea Ekintzak, 2016

Fai falta un pouco de aire, grande, para ver os informativos de hoxe, para ler os xornais, e en xeral para saír todos os días á rúa e seguir o camiño ante o que moitos cidadáns e cidadás vivimos. Seguro que poremos en perigo o estómago se seguimos sen parar na roda deste tolo ritmo diario. Teremos que esmagar o freo un día! Pois ben, estes vellos cans decidiron, coa axuda de Belarmiña, non dar as costas ao día a día, coidar as entrañas e pór un novo ritmo á vida, máis repousado, máis lixeiro e máis sinxelo. Con todo, nas súas palabras, a crítica aos hábitos e mecanismos que nos vinculan é brutal.

Cantan a acháquelos de crecer na súa primeira longametraxe (anteriormente publicaron varias cancións case involuntariamente baixo o nome Lehen urrats), un elegante disco de 10 polgadas de duración editado por Bonberenea Ekintzak que regala un CD.

Desde que se creou o proxecto, o grupo vaise consolidando e consolidando, e así o fixeron tamén as súas cancións, que están a aumentar e crecendo en matices. As catro persoas que compoñen o grupo formaron parte de grupos como Sistematika da Tortura, Lobo Electrico, Azken, Perlas, Iratzar e outros. E aínda que se suavizaron moito en comparación cos antecedentes, do mesmo xeito que as belarmiñas, teñen as súas potencialidades dentro dos seus traxes de cores. De feito, o grupo foi escorrentando o folk que dominaba a colección Os primeiros pasos. E o seu lugar ocupárono con entusiasmo o power-pop e o guitarrero. Niso ten moito que dicir o guitarrista Iki, entre outras cousas, porque á guitarra gústalle moito soar.

Recuperaron as arterias que nos queren alargar dese traballo. Cantan á tumba que cavamos nós mesmos, á hipoteca, e Iki fixo un gran traballo coa guitarra. Bebe dos anos 80, do pop, do rock e tamén do post-punk, e aínda que ás veces é máis pope, as guitarras adquiren moita forza.

É tan estreito que a música é máis positiva, non tanto nas palabras. É máis divertido, pero tamén se parece a Igor Arzuaga Mara desde a canción do soño, desde o recitado e no tempo. A festa é unha declaración de grupo, un símbolo do que non se rende. O cabalo chega á cabalgata con distorsiones e non envexa dos grupos de brit-pop máis redondos, con coros e todo, aínda que ao final morre en brutalidade ao perder (ou deixar) o control.

E para terminar, a peza Nome e Ser: a canción máis redonda, con enerxía e optimismo, con coros. Un pop brillante e vivo, que tamén lle gusta o noise-pop e que tamén respira de cerca The Clash.